چشم مرا پیاله ی خون جگر کنید

هر وقت تر نبود به اجبار تر کنید

من کمتر از گدای شب جمعه نیستم

خانه به خانه دست مرا در به در کنی

بدکاره ها به نیمه نگاهی عوض شدند

مارا فضیل فرض کنید و نظر کنید

این تحبس الدعا شدن از مرگ بدتر است

فکری برای این نفس بی اثر کنید

باید برای سوختنم چاره ای کنم

این روزه روزه نیست برایم سپر کنید

العفو گفتنم که به جایی نمیرسد

ذکر حسین حسین مرا بیشتر کنید

نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود

معلوم بود امروز روز آخرش بود

معلوم بود آقای ما را زهر دادند

وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود

دستی به پهلوی پر از درد خویش داشت

بر شانه دیوار دست دیگرش بود

دختر ندارد تا که دستش را بگیرد

پس لااقل ای کاش آنجا خواهرش بود

پا شد خودش را جمع کرد اما زمین خورد

این ضعف خیلی مایه درد سرش بود

اصلاً زمین خوردن برای او طبیعی است

از بس که دنبال صدای مادرش بود

در حجره بی فرش خود افتاده بود و

تصویری از گودال در چشم ترش بود

می گفت یا جدا چرا خاکت نکردند

حتی کفن بر جسم صد چاکت نکردند

//////////////////////////////////////////////////

من از شما که شمش طلایی نخواستم

من از شما که نان و نوایی نخواستم

این سینه خانه ی تو بود - من چه کاره ام ؟

من از تو که برو و بیایی نخواستم

هرچند بچه گانه قلم میزنم ، بس است

من از شما که ذوق " سنایی" نخواستم

هربار هم که گفته ای " اصلا نمیدهم "

من هم بدون چون و چرایی نخواستم

آب و هوای بی نفس تو جهنمی ست

دیگر پس از تو آب و هوایی نخواستم

حتی بقیع و صحن و سرای مدینه را

وقتی شما مدینه ی مایی نخواستم

از روز های اول همسایگی مان

دیگر برات کرببلایی نخواستم

وقتی که مثل مادر خود گریه آوری

من رزق اشک و حال بکایی نخواستم

دارالهدایه ات شده است آشیانه ام

من جز حریم پاک تو جایی نخواستم
//////////////////////////////////////
 

دل شكسته هميشه برايمان كافيست

هميشه گريه ي بي انتهايمان كافيست

شكسته بالي مارا كسي نميفهمد

همين نرفتن كرب و بلايمان كافيست

چقدر نامه نوشتم كه دوستت دارم

چقدر گريه ؟ همين گريه هايمان كافيست

بيا و با غم رسوايي ام مدارا كن

قسم به چادر خيرالنسايمان كافيست؟

براي اينكه شب جمعه كربلا بروم

دعاي خير حضرت آقا رضايمان كافيست