جهان در حسرت آيينه مانده ست

گرفتار غمي ديرينه مانده ست

شب سردي ست بي تو بودن ما

بگو تا صبح چند آدينه مانده ست؟

ای آقای من، غیبت تو خواب را از من ربوده،ستر را برایم تنگ

ساخته،روح و روانم را بی تاب و پر تنش نموده است؛

ای آقای من،غیبت تو مصیبت مرا،به فاجعه دردناکی تبدیل

کرده،واین مصایب به مصیبت های گذشته یکی پس از دیگری،

پیوسته که موجب هلاکت و نابودی من شده است، هر اشکی

که از چشمانم می ریزد، و هر ناله ای که از سینه ام بر

می خیزد، در مورد مصایب پی در پی گذشته، و بلاهای سابق

انباشته شده،آن چنان زیاد و طاقت فرسا است که به دیدگانم

آسیب می رسانند . و هر وقت که این اشک ها را می نگرم و

این صدای ناله سینه ام را به خاطر مصیبت های جان سوز گذشته

می شنوم،به یقین می نگرم که مصایب آینده بسی بزرگ تر و

جانکاه تر از مصایب گذشته است.

وسختی های آن،مر شکن تر است، چرا که با خشم و اندوه

تو آمیخته شده است