به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز، زن دایی من، تو خانواده ای بزرگ شده بود که به حجاب اعتقادی نداشتند؛ ایشون هم به تبع اعتقادی ندارند؛ اما فوق العاده دلش پاک، فوق العاده با خدا، فوق العاده اهل امام و ائمه یعنی گاهی توی دهه های عزاداری التماس میکنه که تو رو خدا هرجا میرید بگید منم بیام. بسیار خوش اخلاق، دلش بدون ذره ای کینه، بیزار از غیبت یعنی گاهی بعضی خانوم های فامیل که دارن غیبت می کنن یا بحثو عوض می کنه یا خودشو به یه کار دیگه ای سرگرم میکنه خودشم که اصلا و ابدا شروع کننده نبوده، خیلی هم فداکار... با منم خیلی صمیمی.

خلاصه که مدتها تو فکر این بودم که یه کاری کنم، یه چیزی، یه حرفی. البته گاهی با ایما و اشاره متوجهش میکردم، گاهی طرف صحبتمو دختر اون یکی داییم میگرفتمو می دونستم اونم داره میشنوه و خلاصه از این جور کارا؛ ولی مستقیم نه! البته خیلی مراعات ما رو میکنه ها، مثلا جلو بابام و بقیه خیلی خوبه با اینکه اعتقادی نداره و یا اینکه عروسی جایی میریم تا زمزمه ی اینکه داماد میخواد بیاد میشه خودش زودتر از ما روسری و مانتو شو می پوشه و ...

تا اینکه تولد حضرت معصومه یه مولودی زنونه دعوت شدیم که با حفظ سمت، جشن تولد هم بود! وقتی رسیدیم زن داییم زودتر اومده بود. دیدم یه جوراب شلواری طرح دار از اینایی که یه تیکه هاش کلفت تره و یه تیکه هاش نازکتر پوشیده. تمام مدت تو این فکر بودم که نکنه اینجوری اومده باشه! بعد می گفتم نه بابا، قسمت نازکش خیلی نازکه و از این حرفها.

مهمونی تموم شد و شال و کلاه کردیم که بریم دیدم آره، با این اومده!! تو گیر و دار بگم نگم های همیشگی بودم که توی راه پله طوری که کسی نشنوه گفتم إإإإإإإإإإإإإ زن دایی !!!! شلوار نپوشیدی !!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ یکهو انگار که یه تلنگری بهش خورده باشه جا خورد، زانوهاشو خم کرد که قدش آب بره و مانتوش قسمت بیشتری از پاشو بپوشونه و هی جلوی مانتوشو جمع  جور می کرد. یه جوری انگار خجالت کشید. گفت آآآآآآآخه تا در ماشین کسی که منو نمی بینه، آآآآآآآخه شبه، تاریکه، خب ب ب ب... فقط با یه لبخند گفتم: داشتید میومدید که روشن بود...به در رسیده بودیم، رفتم که ماچ خداحافظی بکنم عقب عقبکی رفت، گفت: میترسم ازت، دعوام کردی!

گذشت تا یه شب که عروسی دعوت بودیم. یه دونه از این کفشای بند دار پوشیده بود. آخرای شام بود و کم کم زمزمه آماده شدن و رفتن، من اصلا حواسم نبود که یکهو خودش بهم گفت: تو رو خدا غر نزنیا، به خدا حوصله اینکه این بندا رو باز کنم و بپوشم و دوباره ببندم ندارم، مانتوم که خیلی کوتاه نیست.

تازه فهمیدم داره راجع به چی حرف میزنه، با یه لبخند خاص نگاهش کردم و گفتم: آره خیلی سخته ولی به ازای هر ثانیه که داری این سختی رو میکشی فرشته ها واست چیزای خوب مینویسن ( می دونم خیلی جمله ی خوبی نگفتم ولی واقعا اون لحظه هیچ چیز دیگه ای به ذهنم نرسید) یه ثانیه مکث کرد و بعد با یه حالتی زیر لب با ناراحتی گفت: فرشته ها که کاری به کار من ندارن... منم آروم گفتم: نه، اصلا اینجور نیست.

بعدش بلند شدم و رفتم تو رختکن که چادرمو سرم کنم. وقتی برگشتم بازم اصلا حواسم نبود که زن داییم چی کار کرده چون اون جوری که اون گفت حوصله ندارم قریب به یقین میدونستم که پاش نمیکنه، که یکهو زن داییم پاشو با یه افتخار خاصی آورد جلو و نشونم داد و گفت: ببین فقط به خاطر فرشته ها! بال در آورده بودم!

دوستان، بیشتر از قبل هوای اعضای خانواده تونو داشته باشید. فکر می کنم در قبالشون هم مسئولیتمون بیشتره هم کار سخت تره، هم شیرینیش فوق العاده بیشتر. و اینکه به غریبه ها هم بیشتر تذکر بدید، شاید یکی از اونا زن دایی من باشه!

 ببخشید اگه با جزییات گفتم و طولانی شد.

یا علی

جنبش دانشجویی حیا