سقایت کردن یکی از فضایل اخلاقی ست که تو بیشتر ماها وجود داره...خیلی مقام بالاییست..که شاید کمتر کسی به کامل اون دست پیدا کنه...سقایت یعنی سیراب کردن که خیلی وسیعه ولی در لغت ینی سیراب کردن مردم و مومنین حیوانها و گیاهان...که در قران هم خداوند این ویژگی رو به خودش نسبت میده و میگه ما مردم را سسیراب کردیم...مرسلات27...اینکه ببینیم سقایت چه مقام بلندیه چاره ای نداریم مگر اینکه به روایات رجوع کنیم چون ائمه هستند که هم به طور کامل این مقام رو دارا هستند و تنها انها درک میکنند و تنها انها علم لدنی دارند...از پیامبرمون روایتی داریم که در پاسخ به مردی که گفت چه کنم تا به بهشت روم فرمودند....مشکی نوبخر و با ان انقدر مردم را اب بده تا ان زمان که پاره شود...زمانی که مشک پاره شد به بهشت دست یافته ای...و در جای دیگه از خاتم النبیین داریم که فرمودند(قابل توجه خانم های متاهل)..هیچ زنی نیست که جرعه ای اب به همسرش بنوشاند مگر انکه این عمل او برایش بهتراز یک سال باشد که روزهایش را روزه و شب هایش را به عبادت بگذراند...خیلیه ها!!!!!!طرف چه ریاضتها میکشه فقط چهل روز تا به یه مقامی برسه ولی یه خانم با یه اب دادن دست اقاشون ره صد ساله رو میره!!!!ای کاش تو این زمینه ها ما هم خانم بودیما!!!بعدش هم میگن خدا هوا خانوما رو نداره!!..الهی جان همه ی ما به فدای مولا و پیغمبرمان محمد صلوات الله علیه که مارا از این ویژگی خوب اگاهمان کرده اند...درجایی دیگر چیز عجیبی میفرمایند که هرکس جرعه ای اب به مومنی بنوشاند درجایی که دسترسی به اب وجود دارد خداوند به ازای هرجرعه هفتااااااااااااادهزار حسنه واسش میفرسه...ودرصورتی که دسترسی به اب نداشته باشه گویا به ازای هرجرعه 10 برده از فرزندان اسماعیل را ازاد کرده است...وحالا نوبت اقایون که پیامبر میفرمایند هر مردی که ابی به دست همسرش دهد پاداش برد!!!!درجای دیگر پیامبر میفرمایند..هرکس برادر مسلمانش را جرعه ای اب بنوشاند خدا او رااز شراب بهشتی مینوشاند ودر برابر هرقطره ای از ان اب پاداش بی نهایت در بهشت به او عطا میکند...ای خدا ادم باشنیدن این احادیث دوس داره از همین الان بره یه مشکی کلمنی چیزی دسش بگیره و فقط مردم رو سیراب کنه!!!!!!ههههه!!!توی اهمیت این صفت فک کنم همینا بس باشه ولی خب یه چیز دیگه بهتره اضافه کنم که علمدار کربلا نیز در عاشورا مقام سقایت را داشت...
واما یه داستان که ثواب گفتنش رو هدیه میکنم به دوست شهیدم سید مجتبی علمدار...تو مدینه جنگ تبوک در راه بود...قحطی همه جا رو فرا گرفته بود وامان همه رو بریده.پیامبر اعلام بسیج عمومی کردند...سپاه به راه افتاد اما به شدت تو مضیقه اذوقه بود..ابوذر هم سوار برشتری لاغر سپاه رو همراهی میکرداما مرتب عقب میفتاد...تا اینکه مجبور شد پیاده به دنبال سپاه به راه بیفتد..هوا بسیارگرم بود تو راه به جایی رسید که مقداری اب باران در گودالی جم شده بود مشکی که همراهش بود رو پر کرد و به راهش ادامه داد...لشکر جایی اطراق کرده بود ابوذر به انها نزدیک شد ولی از شدت زورگرسنگی و تشنگی چهره اش سیاه و لبانش خشکیده بود...پیامبر صلوات الله علیه فرمودند سری اب بهش بروسوند..با صدای ضعیفی گف اب همراهم هست فرمودند پس چرا نمینوشی؟گفت اب سردی بود خواستم بنوشم ولی فک کردم که خوب است اول حبیبم پیغمبر بنوشد بعد من!!!!!به این میگن عند سقایت...فذکر عطش الحسین...ابها رو ریخت و یاد حرف بابا حیدر....یاحسین