در افکار و آرزوها دست و پا می‌زدم که صدایی مرا از دریای آرزوهایم بیرون کشید و گفت: سبک زندگی اسلامی را چگونه می‌شود از زندگی امام باقر استخراج نمود؟
بله صدای صاحب مغازه بود، انگار ایشان هم مثل من در دلش آرزوی زندگی‌ای مانند زندگی امامش را کرده بود، در جواب به سوال زیبای این مغازه‌دار مومن و ولایت مدار گفتم: شاخصه‌های سبک زندگی اسلامی بر اساس زندگی امام باقر «علیه‌السلام» عبارتند از:

1: امام پیوند عاطفی قوی با همسرش داشت: محبت به همسر از مهم‌ترین توصیه‌های اسلام عزیز می‌باشد، محبّت خانواده را پایدار می‌كند، محبّت مایه‌ی آبادی زندگی است، محبت به همسر سختی‌های زندگی را آسان و بلکه لذت‌بخش می‌کند، محبت باعث تقویت ایمان می‌شود، در زندگی این امام بزرگ محبت به همسر موج می‌زند، نقل شده است:  روزی حسن زیّات بصری به همراه یکی از دوستانش به حضور امام شرفیاب می‌شود تا برای پرسش‌های خود پاسخی از امام دریافت کند.
 وی پس از ورود به اتاق امام با صحنه‌ای روبه رو می‌شود که تعجب او و همراهش را بر می‌انگیزد. او امام و اتاقش را در حالتی بسیار آراسته مشاهده می‌کند. به هر حال، پرسش‌هایش را مطرح می‌کند و پاسخ می‌شنود. هنگام برخاستن و خارج شدن، امام به او می‌فرماید:
«فردا همراه دوستت نزد من بیا». روز بعد به منزل امام می‌آیند؛ ولی ایشان را در اتاقی خاکی که فقط حصیری در آن پهن بود، با پشمینه بر تن یافتند. امام به او می‌فرمود: «ای برادر بصری! دیروز در حالی نزد من آمدی که من در منزل همسرم بودم. و دیروز، روز و زمان او بود و خانه و اسبابش متعلق به او بود و خود را برای من زینت کرده بود و من هم همانطور که او برای من خود را آراسته بود، خود را برایش آراسته کردم. بنابراین بدگمانی به قلبت راه نیابد.» حسن گفت: فدایت شوم! سوگند که در مورد شما بدگمان شده بودم؛ ولی اینک خدا بدگمانی را از دلم بیرون کرد و دریافتم که حقیقت، همان است که شما فرمودید.»[1]

امام ارتباط عاطفی عمیقی با فرزندانش داشت: فرزندان همان گونه که به آب و غذا احتیاج دارند به محبت و مهربانی پدر و مادر نیز نیازمند هستند، فرزندان با محبت احساس امنیت می‌کنند و اعتماد به نفس آن‌ها افزایش می‌یابد، محبت به فرزندان از جمله سفارشان دین اسلام به پیروانش می‌باشد، محبت کردن در زندگی امام باقر «علیه‌السلام» به شیوه‌های مختلفی صورت می‌گیرد که تعجب همگان را برمی‌انگیزد همان گونه که محمدبن مسلم می‌گوید:
«خدمت حضرت باقر علیه السّلام بودم كه پسرش جعفر علیه السّلام وارد شد بر سرى گیسوانى داشت و در دست چوبى با آن چوب بازى می‌كرد حضرت باقر او را در آغوش گرفته فرمود: پدر و مادرم فدایت بازى نكن بمن رو كرده فرمود محمّد این پیشواى تو است بعد از من از او پیروى كن و از علم و دانش او استفاده نما، بخدا سوگند این همان صادقى است كه پیامبر مژده او را داده كه پیروانش در دنیا و آخرت پیروزند و دشمنانش به زبان پیامبران لعنت شده‌‏اند»[2]

حضرت به نیازمندان و فقرا کمک می‌کرد: فاصله طبقاتی یکی از معضلاتی است که امروزه دامنگیر جامعه بشری شده است، در یک سو عدّه‌ای غرق در ثروت و ناز و نعمت بوده و از بهترین وسایل آسایش و رفاه بهره‌مند باشند، و در سوی دیگر عدّه‌ای به اندازه‌ای در فقر و نداری غوطه ور باشند که حتی از تهیه لوازم ضروری زندگی از قبیل غذا، لباس، مسکن، لباس ساده و ... عاجز باشند، یکی از راه‌های حل این معظل بزرگ انقاق و دستگیری از فقرا و مستمندان می‌باشد، کمک به فقرا از برنامه‌های زندگی امام باقر علیه السلام است به طوری که امام صادق «علیه‌السلام» در این خصوص می‌فرماید:
«روزی نزد پدرم رفتم، در حالی که مشغول تقسیم هشت هزار دنیار طلا به نیازمندان مدینه بود و خانواده‌ای که یازده غلام بودند را آزاد ساخت»[3]

کمک به فقرا آنقدر برای حضرت مهم و اساسی بود که یک روز را به آن اختصاص داده بود، به طوری که امام صادق «علیه‌السلام» می‌فرماید:
«با اینکه پدرم از نظر بنیة مالی از سایر افراد خاندانش ضعیف تر و مخارج زندگی‌اش بیش‌تر از بقیه بود، ولی در هر جمعه به نیازمندان کمک می‌کرد؛ حتی اگر کمک او به اندازۀ یک دینار بود و می‌فرمود: «پاداش صدقه و کمک به نیازمندان در روز جمعه برتری دارد؛ همان گونه که روز جمعه نسبت به دیگر روزهای هفته دارای برتری است.»[4]

.......................................

پی نوشتها:

[1] «َ دَخَلْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَا وَ صَاحِبٌ لِی- فَإِذَا هُوَ فِی بَیْتٍ مُنَجَّدٍ وَ عَلَیْهِ مِلْحَفَةٌ وَرْدِیَّةٌ- وَ قَدْ حَفَّ لِحْیَتَهُ وَ اكْتَحَلَ- فَسَأَلْنَا عَنْ مَسَائِلَ فَلَمَّا قُمْنَا- قَالَ لِی یَا حَسَنُ قُلْتُ لَبَّیْكَ- قَالَ إِذَا كَانَ غَداً فَأْتِنِی أَنْتَ وَ صَاحِبُكَ- فَقُلْتُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَلَمَّا كَانَ مِنَ الْغَدِ- دَخَلْتُ عَلَیْهِ وَ إِذَا هُوَ فِی بَیْتٍ لَیْسَ فِیهِ إِلَّا حَصِیرٌ- وَ إِذَا عَلَیْهِ قَمِیصٌ غَلِیظٌ- ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى صَاحِبِی فَقَالَ یَا أَخَا الْبَصْرَةِ- إِنَّكَ دَخَلْتَ عَلَیَّ أَمْسِ وَ أَنَا فِی بَیْتِ الْمَرْأَةِ- وَ كَانَ أَمْسِ یَوْمَهَا وَ الْبَیْتُ بَیْتَهَا- وَ الْمَتَاعُ مَتَاعَهَا فَتَزَیَّنَتْ لِی- عَلَى أَنْ أَتَزَیَّنَ لَهَا كَمَا تَزَیَّنَتْ لِی- فَلَا یَدْخُلْ قَلْبَكَ شَیْ‏ءٌ فَقَالَ لَهُ صَاحِبِی جُعِلْتُ فِدَاكَ- قَدْ كَانَ وَ اللَّهِ دَخَلَ فِی قَلْبِی فَأَمَّا الْآنَ- فَقَدْ وَ اللَّهِ أَذْهَبَ اللَّهُ مَا كَانَ- وَ عَلِمْتُ أَنَّ الْحَقَّ فِیمَا قُلْت» [ بحار الأنوار، ج‏46، ص294]
[2] « كُنْتُ عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْبَاقِرِ ع- إِذْ دَخَلَ جَعْفَرٌ ابْنُهُ وَ عَلَى رَأْسِهِ ذُؤَابَةٌ- وَ فِی یَدِهِ عَصًا یَلْعَبُ بِهَا فَأَخَذَهُ الْبَاقِرُ ع وَ ضَمَّهُ إِلَیْهِ ضَمّاً- ثُمَّ قَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی لَا تَلْهُو وَ لَا تَلْعَبُ- ثُمَّ قَالَ لِی یَا مُحَمَّدُ هَذَا إِمَامُكَ بَعْدِی فَاقْتَدِ بِه» [بحار الأنوار  ج‏47، ص 16]
[3] «دَخَلْتُ عَلَى أَبِی یَوْماً- وَ هُوَ یَتَصَدَّقُ عَلَى فُقَرَاءِ أَهْلِ الْمَدِینَةِ بِثَمَانِیَةِ آلَافِ دِینَارٍ- وَ أَعْتَقَ أَهْلَ بَیْتٍ بَلَغُوا أَحَدَ عَشَرَ مَمْلُوكاً الْخَبَر» [بحار الأنوار، ج‏46 ص: 303]
[4] «كان أقل أهل بیته مالاً وأعظمهم مؤونة ، وكان یتصدق كل جمعة بدینار ، وكان یقول الصدقة یوم الجمعة تضاعف لفضل یوم الجمعة على غیره من الأیام » [فی رحاب أئمة أهل البیت سیرة الباقر: ص 6 ]