این روزها  همه‌ی ما از دغدغه‌های مقام معظم رهبری نسبت به سبک زندگی اسلامی خبر داریم. البته ایشان بارها در سخنرانی ها نسبت به این موضوع گوشزد می‌کردند. ولی در سفر اخیر به خراسان شمالی، به طور خاص بیان فرمودند که نخبگان و قشر فرهیخته به موضوع اهمیت ویژه ای داده و سبک‌های خوب و متنوع زندگی را به مردم ارائه دهند. معلوم می‌شود مسئله خیلی جدی است که ایشان اینگونه مطرح می‌کنند.

اما یکی از آن چیزهایی که در این سخنرانی مطرح شد، موضوع «سبک ازدواج» است.

ازدواج را می‌توان به طور کلی در چند موضوع مورد بررسی قرار داد؛ سن ازدواج، نوع ازدواج(موقت، دایم)، ازدواج مجدد و مراسم قبل و بعد از ازدواج که شامل کلیه برنامه‌های خرید، مهریه، جهیزیه ، جشن و نظیر آن می‌شود.

یکی از آن مراسمات، برگزاری نوع جشن عقد و عروسی است که تبدیل به یک ناهنجاری دینی و اجتماعی شده است؛ از یک طرف عده‌ای بدون در نظر گرفتن مسایل دینی و فرهنگی، جشن‌هایی برگزار می‌کنند که در آن حتی نشانی از مبانی اسلامی نیست و مقدسات دینی را له می‌کنند و از یک طرف در اقشار مذهبی نیز مراسمی برگزار می‌شود که مبنای دینی قوی ندارد.

یکی از آن‌ها که امروز تبدیل به یک برنامه تبلیغاتی شده و بیشتر خوراک برای عده‌ای خبرنگار فراهم ساخته، برگزاری مراسم عقد و عروسی، کنار مزار شهدا است.

اگر چه این موضوع به عنوان یک حرکت سلیقه‌ای و شخصی جای ایراد ندارد و قابل احترام است و چون معمولا از دانشجویانی سر می‌زند که سادگی و بی‌آلایشی را سرلوحه زندگی خود قرار داده و تصور می‌کنند که این حرکت موجب تقویت آن می‌شود جای تقدیر هم دارد. ولی وقتی این موضوع به یک حرکت ارزشی- فرهنگی و رسانه‌ای تبدیل می‌شود، جای نگرانی است.

آیا نباید این موضوع و جوانب آن مورد نقد و بررسی قرار گیرد که؛

-   هدف و ثمرات فرهنگی بعد از آن چیست؟

-  آیا این حرکت در افکار عمومی نوعی عقده مذهبی تلقی نمی‌شود؟

-  در این بحبوحه‌ی فرهنگی به جای ارایه‌ی الگویی مناسب برای عموم جامعه، این حرکت بیشتر پیله انحصار طلبی را بزرگتر و محکمتر نمی‌کند؟

-   وظیفه قشر فرهیخته و جامعه مذهبی در مقابل عموم مردم و افکار عمومی چیست؟

-   آیا این نوع برگزاری عروسی مورد تایید دین مبین اسلام است؟

نظر به آنچه که در تاریخ دیده می‌شود، این نوع برگزاری مراسم در هیچ مراسم ازدواج پیامبر و معصومی دیده نشده و آنچه که مربوط به آداب قبر و زیارت اهل قبور است تا حدی با این مراسمات منافات هم دارد و حتی یک نمونه مشابه هم پیدا نمی‌شود.

البته موضوع حضور عروس و دامادها کنار قبور شهدا پیش و پس از مراسم و به نیت تبرک بحث دیگری است و بسیار مناسب و زیبا است.

اما آنچه که دغدغه مقام معظم رهبری است اصلاح متن زندگی است. «اصل قضیه این است که ما بتوانیم متن زندگى را، این بخش اصلى تمدن را اصلاح کنیم. البته در انقلاب، در این بخش، پیشرفت ما چشمگیر نیست.»

قشر مذهبی باید این بخش را اولا عمل و ثانیا ترویج دهند. قشری که باید مصداق «کونوا دعاة الناس باعمالکم و لاتکونوا دعاتاً بالسنتکم» باشد، آیا با این کار شرایط را برای ترویج فرهنگ مراسم ازدواج و عروسی اسلامی سخت نمی‌کند؟

ما همان طور که در ازدواج دانشجویی صرفا به کار تبلیغاتی بسنده کردیم و جه کسی نمی‌داند که این زوج‌های جوان بعد از مراسم ساده دانشجویی که در خود دانشگاه برگزار می‌شود، در خانه و تالار چه مراسمی که برگزار نمی‌کنند(؟) در این موضوع هم به انحراف کشیده خواهیم شد و این خطرناک است و ما را از ایجاد آن تمدن نوین اسلامی که دغدغه مقام معظم رهبری است، دور می ‌کند.

«ما از علم ترویج می‌کنیم، از صنعت ترویج می‌کنیم، از اختراع و نوآورى ترویج می‌کنیم، هر مبتکرى و هر ابتکارى را با احترامِ تمام بر روى چشم می‌نشانیم – این به جاى خود محفوظ – اما همان طور که گفتیم، اصل قضیه جاى دیگر است؛ اصل قضیه، درست کردن سبک زندگى است، رفتار اجتماعى است، اخلاق عمومى است، فرهنگ زندگى است. باید در این بخش، ما پیش برویم؛ باید تلاش کنیم.
تمدن نوین اسلامى که ما مدعى‌اش هستیم و دنبالش هستیم و انقلاب اسلامى می‌خواهد آن را به وجود بیاورد، بدون این بخش تحقق پیدا نخواهد کرد. اگر آن تمدن به وجود آمد، آن وقت ملت ایران در اوج عزت است؛ ثروت هم دنبالش هست، رفاه هم دنبالش هست، امنیت هم دنبالش هست، عزت بین‌المللى هم دنبالش هست؛ همه چیز با او خواهد بود، همراه با معنویت.»

سوال پایانی: بهتر نیست به جای این کار، مراسم ساده ازدواج در مسجد، که مورد تایید روایات و توصیه‌ی بزرگان است را ترویج دهیم؟

پ ن: تاکید می‌کنم این حرکت به عنوان یک سلیقه فردی کاملا قابل احترام و جای تقدیر دارد، اما سوال این‌جاست؛ آیا می ‌شود آن را به عنوان یک سبک ازدواج اسلامی معرفی کرد؟