سرویس سیاسی جام نیوز: ایرانیان اواخر دهه پنجاه و اوایل دهه شصت به یاد دارند که موج شایعات و اتهام زنی به مسئولین نظام جمهوری اسلامی توسط منافقین و یا رسانه های غربی مخالف نظام، مطرح می شد و نوک تیز این تهمت ها هم عمدتا انقلابیون مؤثر و یا سران نظام بودند.

اتهاماتی که گاه به متهم کردن برخی بزرگان انقلاب به مشارکت در توطئه قتل دیگر انقلابیون نیز کشیده می شد و شاید نمونه بارز برای این تهمت های ناروا، شهید مظلوم دکتر بهشتی بود.

در میان تمام شایعات و انتصاب مطالب بدون سند، امور اقتصادی شاخص ترین زمینه تهمت ها بود و انتصاب ثروت های نجومی به برخی بزرگان، داغ ترین شایعات منقول در مجالس عمومی به شمار می رفت.

این مساله از این جهت اهمیت داشت که مخالفان انقلاب با اشاره به اسلامی بودن نظام، سعی در القای جریان داشتن سیستم فئودالیته در میان سران نظام بودند و در صدد القای این مطلب به مردم برمی آمدند که سیاسیون اسلام گرا نیز چیزی فراتر از سران نظام های سرمایه دار، نیستند.

این جریان بعد از پیروزی انقلاب شروع شد و تا مدت ها خوراک تبلیغات رسانه های مخالف انقلاب ایران بود. در میان مسئولین جمهوری اسلامی که معتقد به آرمان های اسلامی انقلاب بودند، رویه تهمت زنی و شایعه پراکنی حتی میان احزاب مخالف، نیز وجود نداشت و اگر هم بود بسیار اندک و نادر.

از برخی موارد در سال های قبل از 88 که بگذریم، اما متاسفانه جریان نامبارک اتهام زنی و ادعاهای بدون سند، آن هم به طور رسمی و از رسانه های عمومی کشور در سال 88 و در جریان مبارزات انتخاباتی همان سال میان کاندیداهای مقام ریاست جمهوری شروع و بروز بیشتری یافت.

شاید بتوان گفت که آن روزها مبدائی برای یک رسم ناپسند سیاسی بلکه به نوعی نقطه آغاز خروج برخی سیاست مداران و احزاب از دایره اخلاق بود.

سیاست‌مداران و مردم ایران که همیشه به خاطر رعایت اخلاق در مبارزات سیاسی و حزبی خود در برابر نظام های غربی افتخار می کنند، اما عده ای با منش سیاسی خود دچار این انحراف شده اند، و این انحراف به پای تمام ایرانیان نوشته می شود.

در مبارزات انتخاباتی مختلف شیوه اتهام زنی و ادعای بدون سند، تبدیل به یکی از روش های کارآمد برای جذب آرا گردید. در انتخابات اخیر ریاست جمهوری و در جریان مناظرات کاندیداها نیز شاهد چند نمونه از آن بودیم که مسأله کوی دانشگاه و مذاکرات شورای امنیت ملی در آن واقعه، محمل این تهمت زنی ها گردیده بود.

البته این رسم غیراسلامی نه تنها در انتخابات بلکه در تقابل عادی احزاب با یکدیگر نیز شایع شده بود و جای بسیار افسوس و تأسف را برای دلسوزان انقلاب باقی گذاشت.

حال دیگر دشمنان ایران و نظام اسلامی، نیازی به تولید شایعات درباره امور داخلی و سیاسی ایران نداشتند که این شایعات در خود ایران و در درگیری های حزبی تولید می شد و حتی رسانه های مخالف نظام از سخنان این روزهای برخی سیاسیون ایران مستند و تأییدی بر سخنان سه دهه گذشته خود پیدا می کردند!

چندی است که برای مخالفان نظام، سوژه‌سازی می کنیم، و شاید آخرین نمونه این پدیده، ادعاهای اخیر درباره "پول های کثیف" انتخاباتی باشد.

مطلبی که توسط وزیر محترم کشور مطرح شد، مدتی سوژه رسانه های داخل و خارج گردید و در فرجام داستان وزیر کشور از ادعای خود عدول کرد و ادعا نمود جریان را رسانه ها بزرگ کرده‌اند و منظور او از طرح نظریه پول های کثیف چیز دیگری بوده و رسانه ها با عدم رعایت انصاف و امانت، موضوع را به گونه ای دیگر طرح کرده اند.

جریان پول های کثیف نیز پایان یافت؛ بدون تعلقات سیاسی و طرفداری از شخصی خاص و بدون اینکه بخواهیم درباره اظهارات اشخاص قضاوت کنیم و یا شخصی را به دروغ گویی متهم گردانیم و با تأکید بر اینکه تخلفات اقتصادی و مفاسد مالی در کشور ایران مانند بسیاری جوامع دیگر وجود دارد، باید گفت در آیین اسلام اصولی اخلاقی وجود دارد که جاری در تمام شئون زندگی اجتماعی است و نهی از تهمت و نسبت ها و ادعاهای بدون سند یکی از این اصول است.

اگر تمامی احزاب و گروه ها و چهره های سیاسی چه در مجلس، چه در دولت و چه در قوه قضاییه و چه در هر حزب سیاسی مؤثری، به این اصل پایبند باشند نه بهانه ای به دست مخالفان نظام میرسد و نه سلامت و امنیت روانی جامعه مغشوش می شود.

نظام ما بر پایه دو اصل جمهوریت و اسلامیت استوار است و نباید برای تبلور جمهوریت نظام که در انتخابات جلوه می کند، اسلامیت نظام را با عدم رعایت اخلاق و اسلام، زیر سؤال برد.