سردار شهيد «حاج حسين بصير»، از اولين بسيجيان استان مازندران بود كه در شكستن محاصره ی آبادان شركت داشت. او فرمانده ی محور بود و از جبهه ی ذوالفقاريّه تا ماهشهر را پوشش مي‌داد. بارها در جبهه‌هاي مختلف، زخمي يا شيميايي شد و در راه پيشبرد اهداف دفاع مقدّس سر از پا نمي‌شناخت.

در شب عمليات كربلاي10، بر فراز ارتفاعات ماووت به او گفتم: «حاجي! امشب آتش دشمن خيلي سنگين است، شما هم چند روز است كه خواب به چشمت نرفته، بمان و قدري استراحت كن.» گفت: «آقاي مرتضي! من فرمانده ی اين محورم و بايد در كنار بسيجيانم باشم تا آن ها دل گرم كار باشند و مشكلي پيش نيايد.» بعد با اصرار از من خواست كه اجازه دهم همراه نيروهايش بر قلّه بماند. و آن گاه كه رضايتم را بر ماندن جلب كرد، با چهره‌اي شكفته چون گل گفت: «اگر خدا بخواهد، ديگر ما رفتني هستيم!» آري، «حاجي» چون رودي ناآرام، در ادامه ی همين عمليّات و به تكاپوي اتّصال به درياي قرب الهي، سرانجام در آغوش گرم «شهادت» آرام گرفت.

منبع:« http://www.mandegaran.com/Show.php?Page=HolyWar

راوي: سردار حاج مرتضي قرباني».