صدای کودک پرواز می آید.

معلم در کلاس درس حاضر شد.

همه بر پا،چه بر پایی شده بر پا.

یکی از بچه های آن کلاس درس گفتا بچه ها بر جا.

کتاب فارسی بردار؛ آب و آب را دیگر نمی خوانیم.

ورق ها یک به یک رو شد.

عزیزم این یکی بابا؛ پسر جان آن یکی بابا؛ همه صفحه پر از بابا؛

بگو آب و بگو بابا؛ بگو نان و بگو بابا

اگر نصفش کنی "با" می شود با "با"

یکی از بچه های کوچه بن بست، که میزش جای آخر هست، و همچو نی فقط نا داشت؛ به قلبش یک معما داشت؛

نگاهش سوخته از درد، لبانش زرد، ندارد گویا همدرد.

به انگشت اشاره او، سوال از درس بابا داشت.

صدای کودک اندیشه می آید. صدای بیستون،فرهاد یا شیرین،صدای تیشه می آید.

معلم گفت فرزندم سؤالت چیست؟

معلم گفت آری جان من بابا همان باباست.

معلم گفت فرزندم بیا اینجا، چرا اشکت روان گشته؟

معلم گفت فرزندم، چرا جانم، مگر این درس سنگین است؟

دو تا بابا، یکی بابا؟

چرا بابای من نالان و غمگین است؟ ولی بابای آرش شاد و خوشحال است؟

چرا بابای آرش میوه از یازار می گیرد؟ چرا فرزند خود را سخت در آغوش می گیرد؟

چرا بابا مرا یک دم به آغوشش نمی گیرد؟

چرا بابای آرش بچه هایش را همیشه دوست می دارد؟

تو میگویی که ای بابا و آن بابا یکی هستند؟

ولی در خانه ی ما اشک و خون دل به جریان است؟

چرا بابای من با زندگی قهر است؟

به روی گونه اش اشکی ز دل برخواست.

معلم روی دفتر عشق را می ریخت.

بگفتا دانش آموزان بس است دیگر؛ یکی بابا در این درس است و آن بابای دیگر نیست.

یکی را پاک کردند و معلم گفت جای آن یکی بابا، خدا را در ورق بنویس...

تمام بچه ها گفتند، "خدا بابا"