آدمیزاد است دیگر

گاهی، فقط حضور دارد، در دیداری

یا شاید در یک کنجکاوی ساده

یا در بین کلماتی

که دوست نجواکنان به دل آشنایی‌اش می‌دهد

آدمیزاد، گاه نمی‌داند دوست داشتن دلیلی ندارد

حسی می‌آید، آشنا می‌شود، روزنه‌های خالی را پر می‌کند و از سرِ شادی

فریاد می‌زند...

هی دل حالا به من خوش باش؛ ای لب، زین پس از من بگو...

کار خاصی لازم نیست تا آدمی محبوب شود، همین‌که به گرد خود باشد

و روز کسی دیگر را نپاید... آرام جان و تسلای دل شود

کسی می‌آید، به آدمیزاد می‌گوید چون تو برایم چنین و چنان نمی‌کنی

از من فرمان نمی‌گیری و... انتظارم را برآورده نمی‌کنی، هیهات که دوستم

نیستی...!

آری آری بگذار فروریزد دیوار چنین دوست داشتنی مشروط...

حقیقتی تلخ، به‌راستی بنای این دوستی بر پایه‌های شنی ا‌ست

کسی که مهرورزی‌اش دلیل و شرط دارد، اگر تو چنان نباشی که می‌گوید،

می‌خواهد... دل قوی دار که اگر چنان کنی که گوید... هزار عذر بدتر از گناه،

گاه چرا کم بودی، گاه چرا بسیاری...

ای آدمیزاد، آنها کنترلچی احساس تواَند...

همین است که در کنارشان احساس زیبای آزادی و بالندگی را نداری و برای

جلب رضایت، دائم باید جوابگوی نیازهای بسیارشان باشی...

و محبتی که به دلیلی وجود دارد، بی آن دلیل، ناپدید می‌شود

می‌دانی آدمیزاد!

هیچ دلیلی محبت را شرح نمی‌دهد

عشق را توضیح نمی‌دهد و وفای به عهد را نمی‌شکند

محبت یا در دوست وجود دارد یا ندارد، اندازه مقیاس آدمیان است و بس.

محبت شیوه الهی است که میزان ندارد...

احساس شادمانی با محبت مشروط، به اسارت و پس‌زد‌گی خواهد رسید

ای آدمیزاد،

بهترین‌های وجود خود را تقدیم کسی کن که تو را به‌خاطر وجود خودت

می‌خواهد و بس، بی‌شرط و بهانه... !