عصر ایران؛ مصطفی داننده - در دنیای سیاست، تمام حرف‌ها، نوشته‌ها، نشستن‌ها، راه رفتن‌ها و ... معنای خاص خود را دارد. معنایی که می‌تواند از استراتژی‌های سیاسی آنها پرده برداری کند. به طور نمونه بررسی رفتار و کردار محمود احمدی نژاد، به خوبی می‌تواند بیانگر این معنا باشد.

با نگاهی به عکس‌های مراسم تشییع شهدا در تهران و دیدار مسئولان نظام با رهبرانقلاب یکی از مسائلی که جلب توجه می‌کند، حضور احمدی نژاد است. رئیس جمهور سابق ایران به طور قابل توجهی حضور خود در صحنه رسانه‌ای کشور تشدید کرده است. در سال گذشته احمدی نژاد در مراسم این چنینی، به ویژه در بیت رهبری در گوشه می‌نشست و اهالی رسانه مجبور بودند برای یافتن احمدی نژاد، عکس‌ها را مرور کنند تا موقعیت رئیس جمهور سابق ایران در مراسم را بیابند. اما در آخرین مراسم بیت مقام معظم رهبری، احمدی نژاد در ردیف کنار رهبرانقلاب نشسته بود، درست جایی کنار فرمانده کل سپاه. یا درمراسم تشییع پیکر شهدا به جایگاه ویژه رفت و برای مردم دست تکان داد.

احمدی نژاد با این رفتار به دنبال یک هدف اساسی است. دو سال از دوران احمدی نژاد می‌گذرد و شاید عده‌ای او را به خاطرات سپرده‌اند و این برای مردی که دوست داشت همیشه تیتر اصلی رسانه‌ها و مورد توجه مردم باشد سخت است. به خاطر همین احمدی نژاد با اتخاذ استراتژی حضور در صحنه می‌خواهد به همه یادآوری کند که او هنوز هست. راهبردی که او انتخاب کرده است یک راهبرد درست است. اگر کمی به گذشته برگردید می‌بینید که نخست وزیر 8 ساله و دهه 60 ایران، به مدت بیست سال خود را از صحنه سیاسی کشور دور کرد و وقتی بعد از این سال‌ها پای به عرصه گذاشت، بسیاری از نسل سومی‌ها او را نمی‌شناختند و بسیاری از نسل اول و دومی‌ها هم به ذهن خود فشار آوردند تا چهره او را به یاد آوردند. 

دست تکان دادن محمود احمدی نژاد رئیس جمهور سابق به هنگام سخنرانی محسن رضایی در مراسم تشییع شهدا - تهران

 

رئیس جمهور سابق ایران اما می‌خواهد در صحنه باشد حتی اگر این در صحنه بودن، به دست تکان دادن در مراسم تشییع پیکر شهدا باشد.

او امیدوار است این حضورهای پررنگ، او را از تعقیب احتمالی پرونده هایش مصون نگه دارد خاصه آن که دو معاونش اینک در اختیار قانون قرار دارند، یکی زندانی است، دیگری بازداشت و البته تنی دیگر از اطرافیانش هم پرونده های مفتوحه دارند. دقت کنیم که تلاش احمدی نژاد برای پررنگ دیده شدن، همزمان با گشوده شدن پرونده های دوران ریاست جمهوری اش بیشتر شده است.

این حضور پررنگ در سال 94 پیام دیگری نیز دارد و آنهم آماده شدن احمدی نژاد و احمدی نژادی‌ها برای انتخابات مجلس است. با توجه به شناختی که از احمدی نژاد در این سال‌ها به دست آمده است به نظر نمی‌رسد او خود راغب به حضور در پارلمان دهم باشد. احمدی نژاد مردی نیست که بنشیند و شاهد ریاست لاریجانی یا عارف و یا هر فرد دیگری به غیر از خود بر قوه مقننه باشد. او همیشه دوست دارد مرد اول باشد. رئیس جمهور سابق با توجه به پایگاه ضعیف اجتماعی اش می‌داند، نمی‌تواند اکثریت مجلس را به دست بگیرد و به خاطر همین نمی‌تواند به ریاست مجلس فکر کند ولی می‌تواند با ارائه یک لیست از حامیان خود اقلیتی را در مجلس تشکیل دهد. تا هم در صحنه سیاسی کشور باقی بماند و هم خود را برای انتخابات ریاست جمهوری آماده کند و هم مسیر روحانی را تا حدودی سد کند.

احمدی نژاد بهتر از هر سیاستمداری در ایران، قدرت رسانه را درک کرده است و سعی می‌کند از این طریق خود را در صحنه سیاسی کشور حفظ کند. 

تقریبا هیچ جریان سیاسی از احمدی نژاد حمایت نمی‌کند و این یک امر بی سابقه در میان روسای جمهور ایران است. تمام روسای جمهور ایران بعد از رحلت امام یک پشتوانه فکری، سیاسی و جریانی دارند اما احمدی نژاد هیچگاه نتوانست چنین جریانی را برای خود ایجاد کند. امروز کمتر سیاستمداری را می‌بینید که حاضر باشد با کارت بازی احمدی نژاد وارد رقابت شود و همین دلیل باعث شده است تا او خود دست به کار شود و برای آینده سیاسی خود فکری بیندیشد.