زندگی نامه

شهید غلامرضا کبیر تهرانی

شهید غلامرضا کبیر تهرانی در فروردین ماه سال 1342 در خانواده ای روحانی، در شهر مقدس «قم» دیده به جهان گشود.

کلاس های دبستان را در آرامش کودکانه به سر آورد و به تشویق پدر و بنا بر علاقه ی خویش بعد از دوره ی ابتدایی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت. شوق او برای پیوستن به گروه روحانیت، سبب پیشرفت سریع او در تحصیل معارف اسلامی گشت. کوشا و
 بی خستگی به درس پرداخت و در این زمینه از استعداد خدادادش کمک های بسیاری گرفت.

وقتی به دوران جوانی رسید، همراه با درس برای گذران زندگی خویش به کار پرداخت. هر چه پدر او را از این کار بازداشت و خرج تحصیلش را متقبل شد فایده ای نبخشید. مناعت طبعش اجازه ی قبول این محبت پدری را باو نداد.

ابتدا در مغازه ی چادر دوزی و سپس در لوله فروشی و این اواخر در صندوق «ذخیره توحید» به کار پرداخت و خرج مختصر زندگی طلبگیش را تامین کرد.

وقتی موج مردمی انقلاب برخاست و امت حزب الله قم به درگیری های خیابانی کشیده شدند، او نیز دیگر بیدار دلان به یاری وارد صحنه شد، در همه تظاهرات شرکت جست، در شب های آتش و خون و فریاد خیابان  چهار مردان پیشتاز بود. چه بسیار شب هایی که با چهره ای خونین و شانه ای کبود شده از ضربات باطوم کماندوها و چشمانی از فشار گاز اشک آور، متورم و سرخ، به خانه بازگشته بود و در جواب خانواده ساکت مانده بود و در برابر اصرار خواهران کوچک و مادر که: «زودتر به خانه بازگرد» از کلام امام و رهنمودهای رهبر دلیل آورده بود و این چنین، روزهای قبل از پیروزی را گذراند. و هم آواز امت آزاد شده به سرود رهایی و شکوفایی و پیروزی انقلاب رسید.

بعد از پیروزی انقلاب، وقتی ارتش مردمی شد و خدمت سربازی وظیفه ای دینی گشت، او به فرمان امام به پادگان رفت تا در لباس مقدس خدمت در جبهه ای دیگر بجنگد، در حالی که می توانست کفیل پدر و مادرش باشد ولی او معتقد به خدمت بود، و در جواب پدر نیز همین را گفت، و از فرمایش امام مثال آورد که  رهبر انقلاب فرموده است: پادگان ها را پر کنید و پدر رضایت داد.

در لهیب سوزنده جنگ تحمیلی، وقتی خرمن مزرعه ها ی سبز جنوب به آتش کشیده شد و شهرهای مرزی ما از سوی متجاوزین اشغال شد، همراه با دیگر دوستان پیکارجو بسوی دشمن شتافت.

فرمانده پادگانش از او چنین یاد می کند:

با آوای قرآنش با او آشنا شدم. هر صبحگاه صدای آسمانی قرآن او، حرکتی تازه و روحی دوباره در رگ های منجمد و دل های سرد ما می دمید. مودب و پرجاذبه، سخن می گفت. در انجمن اسلامی پادگان شرکتی موثر داشت، درهمه ی جشن ها وسوک های مذهبی، برنامه ای برای عموم ترتیب می داد و پادگان را با «ایام الله» آشنا می کرد. نماز جماعت را در مسجد پادگان برقرار ساخت و در این سنگر همیشگی و جاودانه ای اسلام، خدمتی شایسته کرد. روزهای مذهبی را با ترتیب نمایشنامه ای رونقی دوباره می بخشید.

دل مصفای او، و روح پاکیزه ی او، در سخنانش نمودی داشت، وقتی سخن می گفت با طراوت و پر جاذبه در مخاطبش نفوذ می کرد.

آن چه که فرمانده ی پادگان در ستایش او گفت: همه ی شخصیت جوان او نبود. از زلال سیال چشمه های دل مهربانش، دریایی از محبت و شوق به شهادت و الله برمی خاست.

هنگام رویارویی با دشمن، خونسرد، مسلط، کاری برخورد می کرد، باستقبال حادثه
می رفت. در سخت ترین شرایط، روابط عقلایی مسئله را از دست نمی داد. می شد با او درباره ی سخت ترین کارها، در بحرانی ترین وضعیت ها مشورت کرد و جواب کافی شنید.

وقتی حمله آغاز می شد او پیشاپیش سپاه اسلام، بسوی سنگرهای کفر پر می گشود. در آن هنگامه ها که آتش خمپاره ها و فشار شلیک دشمن، «قلعه ی سنگبارانی برای رهگذر می ساخت. او سینه ی مردانه را سپر تیرهای بلا می کرد و متهورانه بسوی دشمن راه می گشود.

دوستانش، همسنگرانش، هرگز، در هیچ شرایطی سخن یاس آور از دهان او نشنیده بودند، همواره سخنانش در تیره گی ناگوار جبهه ها نور امیدی برای رزمندگان همپایش بود،امید می بخشید و نقاب  از چهر های حقایق می کشید.

وقتی از حمله های سخت باز می گشت یا از محاصره ای وحشیانه به سلامت باز
می آمد، چنان شیوا و جذاب آن چه که گذشته بود تعریف می کرد، که ساعت ها مخاطبینش را خاموش و ساکت نگه می داشت.

خاطره ای شیرین این برادر مسلمان مسئول رزمنده، از زبان دوستان بازمانده اش دلیل برخلقی نیکو، سخن شیرین، جذابیتی نمکین، لبخندی دائم و اعتقادی راستین و یقینی متین در او می باشد.

باری چنین زیست و در خدمت الله پا بردل و آرزوهای جوانیش نهاده تا سرانجام زندگانی او بسر آمد. در حمله گسترده ی عید غدیر سال 59 مطابق با 13/9/59 به خرمشهر در بلوای جنگ و هنگامه یورش دلاوران اسلام، به شهادت رسید.