منتظر واقعی کیست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یادم میاد همین چند روز پیش که تیم ملی فوتبالمون برنده شد، با چه شوق و ذوقی ملّت ریخته بودن

تو خیابونا و تا صبح، کوچه ها و محله ها هم پر بود از آدما و ماشینا، از پیر و جوون گرفته تا زن و مرد و

دختر و پسر و خاله و دایی. البته درسته آدمای بی جنبه هم بودن که زاقارت بازی در می آوردن و خیابون

و با دیسکو اشتباهی گرفته بودن. اما طعم پیروزی، اینقدر شیرین بود که بی مزگی اونا هم نمیتونست

این خوشمزگی ملّی و افتخار آمیز رو تلخ کنه. با اینکه نصف شب بود و ترافیکم خیلی سنگین اما هیچ

کسی بوق اعتراض نمی زند، کسی فحش نمی داد، دست به یقه نمی شد، همه خوشحال بودن، بعد

اگه میگفتی تو دو ساعت تو ترافیک موندی، عصبی نیستی؟ میگفت فدای سر تیم ملّیمون،،

این یعنی اینکه بذر محبت یه تیمی

رو که باعث شادی یه ملّت شده، تو دل دیگران کاشتن، یعنی بخاطر گل تیم ملّی، گل لبخند رو به مردم

هدیه دادن و تلخی ها رو به شیرینی ها تبدیل کردن.

این تا اینجاش حالا ادامش...

میخوام بگم چی میشه ما هم بیاییم، یه سری گذشت ها، ایثارها، مهربونی ها، از خود گذشتگی ها

رو به گل روی امام زمان(ع) تو دل آدما بکاریم، خانم بگه درسته من شوهرم بد اخلاقه ولی به گل روی آقا

تحمل میکنم، مرده بگه درسته همسرم توقعش زیاده و اعصاب برام نذاشته ولی به گل روی امام زمانم

باهاش مدارا می کنم، دختره بگه درسته این پسره به ظاهر دوسم داره ولی به گل روی آقام این رابطه

الکی رو تمومش میکنم تا خودش مقدّمات ازدواجم رو درست کنه، پسره بگه درسته این دختره سادست



ولی به گل روی مولام، سرکارش نمی ذارم و میگم که من نمیخوام باهات ازدواج کنم، اونم این وسط

چند سال از عمر و عشق و جوونیش و به پای هوس من تلف نمیکنه، فقط به گل روی مهدی
فاطمه ها.
دختر خانمه بگه درسته چادر و حجاب تو این هوا سخته ولی به گل روی اقام حجاب میگیرم

اصلا چه خوب می شد بذر محبت آقا رو از همون اول تو دل بچه هامون می کاشتیم؟ مثلا بچه، تو ماشین

پفک نمکیش رو خورده، بیپرسه آشغالش رو بندازم خیابون؟ تو هم بگی عزیزم، این خیابون امام زمانه،

نباید خیابون آقا رو کثیف کنی، آخه چی می شد یه ذره قانع بودیم و به جای اینکه تربیت بچه ها رو به مهد

کودک و صدا و سیما و ماهواره و تلویزیون و سریال های کذایی میسپردیم، خودمون باهاشون می گفتیم و

میخندیدیم و شعر می خوندیم و باهاشون بازی می کردیم تا اینقدر کمبود عاطفه نداشته باشن.

ای خدا، امان از دست بعضی پدر و مادرها، که فقط بلدن از بچه های مردم تعریف و تمجید کنن، بعد این

همه خوبی های بچه خودشون رو نمیبینن، امان از دست اونا که همش به فکر پر کردن شکم بچه هاشون

هستن، به فکر کیف و کفش و لباس و اسکیت و چیپس اونا هستن اما کمی دین و آخرت و احساس و

عاطفشون براشون مهم نیست، امان از دست بعضی زن و شوهرها، که با غریبه ها، میگن و میخندن اما

تو خونه برج زهر مارن. به من باشه که میگم اگه میخوای بدونی کسی خوبه یا بد اول نگاه کن به زندگیش،

مرد رو از زنش بپرس و زن رو از مردش. و ای داد بیداد از دست بعضی بچه ها، که محبت پدر و مادر رو با

بی انصافی و بی مروّتی و نامردی جبران می کنن، فقط یادشون باشه که فردا پس فردا همین بی مرامی

و بی شخصیّتی و بی احترامی رو بچّه خودشون سرشون میاره. به جونم.



یه تذکر حسابی از استاد قرائتی:




بعضیا هی میگن میخوام امام زمان رو ببینم! خب چی کارش داری؟ کاری که تو با امام زمان(ع) داری رو

به من بگو، من بلدم برات انجام بدم، همین الان فکر کن آقا رو دیدی، چی میخوای بهش بگی؟ د بگو دیگه.

مشکل ماها اینه که به جای اینکه دنبال نسخه دکتر باشیم، نشستیم و هی میگیم کجایی دکتر جون؟

خب این چه فایده داره؟ ایشون فرموده در دوران غیبت برین سراغ فقیه عادل بی هوس ... درسته؟

البته دیدار ایشون توفیقی هستش که نصیب هر کسی نمیشه ولی خیلیامون بیخود میگیم میخوایم

ببینیمتون، آقا دیدن کسی میره که باهاش کار داشته باشه! ماها با امام زمان(ع) کاری نداریم...