روحمان با یادش شاد

آنچه خواهید خواند خاطره ای است مربوط به این شهید بزرگوار که از زبان خودش روایت شده است.

دوره خلباني من درامريكا تمام شده بود وبهترين نمرات را درامتحانات پروازي به دست آورده بودم ،ولي به دليل گزارش هايي كه درپرونده ام وجود داشت ،گواهي نامه خلباني ام صادر نمي شد . سرانجام روزي به دفتر رئيس دانشگاه كه يك ژنرال آمريكائي بود ،احضار شدم .به اتاقش رفتم واحترام گذاشتم او آخرين فردي بود كه بايستي مورد قبولي يا رد شدنم در خلباني نظر مي داد.پرسش هايي کرد كه من پاسخ دادم . از سوال هاي ژنرال بر مي آمد كه ميانه خوبي با من ندارد ، ناگهان در اتاق به صدا درآمد ومنشي ژنرال وارد شد وپس ازاحترام ،ازاو خواست تا براي كار مهمي از اتاق خارج شود .

با رفتن ژنرال مدتي دراتاق تنها ماندم ، به ساعتم نگاه كردم ،وقت نماز ظهر بود. با خود گفتم اي كاش دراينجا نبودم ومي توانستم نمازم را دراول وقت بخوانم .انتظارم براي آمدن ژنرال طولاني شد ،انديشيدم هيچ كاري مهم تر از نماز نيست وبا خود گفتم : خوب است نمازم را همين جا بخوانم . به گوشه اي از اتاق ژنرال رفتم ورزنامه اي را برداشتم وروي زمين پهن كردم . مهرم را از جيبم درآوردم ومشغول خواندن نماز شدم . در همين حال ژنرال وارد اتاق شد. باخود گفتم :چه كنم ؟ نماز را ادامه دهم ويا آن را قطع كنم ؟ تصميم گرفتم نماز را ادامه دهم ، هر چه خدا بخواهد همان خواهد شد . نماز را تمام كردم واز ژنرال به دليل اينكه معطل شده بود ، عذر خواهي كردم ژنرال پس از چند لحظه سكوت از من پرسيد : چه مي كردي؟! گفتم عبادت مي كردم . گفت بيشتر توضيح بده . گفتم : دين اسلام به ما مسلمانان دستور مي دهد كه درساعت هايي خاصي از شبانه روز،با خداوند مناجات كنيم ونام اين عبادت نماز است .ژنرال نگاه عميقي به من كرد وگفت : پس اين گزارش هاي كه در پرونده ات نوشته اند براي همين كارهايت بوده است ؟ گفتم : شايد ،نمي دانم خداوند با اين نماز چه اثري در دل او گذاشت كه قلم خود نويسش را برداشت وگواهي نامه خلباني مرا امضاء كرد.آن روز به اولين جاي خلوتي كه رسيدم به پاس اين نعمت بزرگي كه خداوند به من داده بود ، دوركعت نماز شكر خواندم.