به نام خدای مهربان...

 

پيرمرد كه با دوچرخه اش به سمت خيابان پيچيد، پرنده ها ناگهان به

سويش پر كشيدند، همگي باهم.

بال مي زدند و بي قرار بودند. با خودم گفتم براي چي پرنده ها همه به

سمت او مي پرند؟ كه ديدم پيرمرد كيسه اي دارد آبي رنگ و براي

پرنده ها خرده هاي نان خشك آورده است. قشنگ بود ،قشنگ ؛ اينكه ميان

اين همه رهگذر ، پرنده ها پيرمرد شان را مي شناختند و به سويش مي

پريدند، پيرمردي را كه نان مي دهد. كاش ما هم مثل اين پرنده ها ميان اين همه رهگذر تشخيص مي

داديم كسي را كه هر روز به ما نان مي دهد و جان مي دهد و زندگي و كاش كمي شوق از پرندگان

مي آموختيم براي پريدن به سويش...