دانلود محتوای موضوع
پرینت موضوع
ارسال این موضوع به یک دوست
به نام خدا
مرحوم راوندي و ديگر بزرگان رضوان اللّه تعالي عليهم به نقل از محمّد بن ميمون حكايت كنند: پيش از آن كه امام رضا عليه السلام عازم ديار خراسان شود، در مكّه معظّمه حضور آن حضرت شرفياب شدم و عرض كردم : يابن رسول اللّه ! آهنگ سفر به مدينه منوّره را دارم ، چنانچه ممكن باشد نوشته اي برايم بنويس و مرا به فرزندت ، حضرت محمّد جواد عليه السلام معرّفي بفرما.
امام عليه السلام تبسّمي نمود، براي آن كه فرزندش در آن هنگام در سنين شش ماهگي بود.
و چون حضرت نامه را نوشت و به دست من داد، به سوي مدينه منوّره حركت كردم تا آن كه بر سراي امام جواد عليه السلام رسيدم ،
غلام آن حضرت جلوي منزل ايستاده بود، گفتم : مولاي مرا بياور تا با ديدن جمال دل آرايش ، چشم خود را جلا بخشم و فيضي برگيرم .
غلام وارد منزل رفت و پس از لحظاتي بيرون آمد؛ و آن اختر فرزانه آسمان ولايت و امامت را روي دست هايش نهاده بود، پس نزديك رفتم و سلام كردم . گوهر ولايت ، حضرت جواد عليه السلام جواب سلام مرا داد و فرمود: اي محمّد! حال تو چگونه است ؟ عرضه داشتم : اي مولايم ! در اثر بيماري چشم ، نابينا گشته ام .
آن عزيز خردسال به من اشاره نمود و فرمود: نزديك بيا، چون نزديك امام جواد عليه السلام رفتم ، نامه پدرش ، امام رضا عليه السلام را به غلام دادم و او نامه را گشود و حضرت آن را خواند؛ و سپس به من خطاب كرد و فرمود: نزديك تر بيا؛
چون جلوتر رفتم ، حضرت دست كوچك و مباركش را بر چشم هاي من كشيد؛ و من به بركت وجود مقدّس آن گوهر شش ماهه شفا يافتم و چشمم بينا شد و ديگر احساس درد و ناراحتي نكردم.
