چقدررر همه چیز دردناک است

به نام حضرت دوست   دلبسته کفش هایم بودم .... کفش هایی که یادگار سالهای نوجوانی ام بود ند ... دلم نمی آمد دورشان بیندازم ...هنوز همان ها را می پوشیدم اما کفش ها تنگ بودند و پایم را می زدند . قدم از قدم اگر بر می داشتم زخمی تازه نصیبم می شد سعی می کردم کمتر راه بروم زیرا که رفتن دردناک بود می نشستم و زانوهایم را بغل میگرفتم و می گفتم : چقدر همه چیز دردناک است! چرا خانه ام کوچک است و شهرم و دنیایم.. می نشستم و میگفتم : زندگی ام بوی
]rnvvv ili ]dc nvnkh; hsj