زمستان با سوز سرمایش فرا می ‌رسد. درختان دوران برگریزان پاییزی را سپری کرده، آماده‌ ی ورود به زمستان می‌ شوند. باد سرد زمستانی وزیدن می گیرد و بر تن شکننده و لرزان درختان و شاخه ‌ها چنگ می ‌زند.

اکنون زمان آن فرا رسیده تا طبیعت در خوابی عمیق فرو رود. خوابی که مرگ را در خاطرها زنده می‌ کند. زمان سپری می ‌شود و زمستان از نیمه می ‌گذرد. سوز سرما فزونی یافته، آسمان باریدن می گیرد و بر سر مخلوقات نباتی خداوند پارچه ‌ای سپید رنگ می‌کشد تا زیبایی مرگ را به رخ ساکنان گیتی بکشاند.

آری سپیدی برف یادآور کفنی است که پس از مرگ، تن مرده را می‌ پوشاند.

 نرم نرمک زمستان با تمام زیبایی ‌ها و عبرت‌ هایش سپری می‌ شود و فصل نو، نوای آمدن سر می ‌دهد. فصلی که در آن طبیعت، از مرگ به پا خاسته، قیام می‌ کند و رستاخیزی حیرت انگیز را رقم می‌ زند؛ رستاخیز طبیعت.

شاخه ها و تنه درختان، دیگر خشکی و شکنندگی گذشته را ندارند. آنان طراوت و شادابی تولد را باز یافته شکوفه زنان تولدی دیگر را جشن می ‌گیرند. در بهار، زیباییِ زایدالوصفی سراسر عالم را فرا می‌ گیرد.

مرگ پایان زندگی نیست بلکه قطعه‌ ای مهم از حیات جاودان اخروی انسان است. رستاخیز طبیعت، قیام و به پاخاستن انسان از دل خاک را فریاد می ‌زند. گوش جان باز کنیم و صدای تصویر طبیعت را بشنویم.

 ارسال آیت از مخاطب آیت مدار: آقای رسول خدارحمی