در جریان کار کم کم داشتم به مریم عادت می کردم و کارهای زیادی به او می سپردم.اما متوجه شدم که مریم نمی تواند شب را در باشگاه اروند(محل اختصاصی ذخیره سپاه ابادان٬ ویژه خواهران) بگذراند.ما به طور شبانه روز در باشگاه اروند بودیم و مشغول انجام کار و فعالیت بودیم.

او به من می گفت: چون پدرم فردی خیلی مذهبی٬ متعصب و سرسخت است٬ من در این برهه نمی توانم بعد از غروب به فعالیت بپردازم.پدرم از نظر سنی به من ایراد می گیرد و می گوید تو کوچک تر از خواهرانت هستی و باید قبل از غروب آفتاب خانه باشی. لذا چون من قول داده ام فقط تا عصرها می توانم در خدمتتان باشم.

من برای رسیدگی به پرونده های خواهران کارهای زیادی داشتم و برای انجام آنها به دستیاری نیاز داشتم و اگر چه همه خواهران ذخیره سپاه افراد گزینش شده بودند ولی به خاطر بعضی ملاحظات باید من به اطمینان می رسیدم تا پرونده افراد را در دست آن ها می سپردم.این ویژگی را به خوبی در مریم پیدا کرده بودم.گفتم از همان روزی که من ایشان را در مدرسه انتخاب کردم حس بسیار خوبی نسبت به ایشان داشتم. در روزهای انتخاب و گزینش افراد٬ من عموما به حسن انتخاب و سلیقه مریم رجوع می کردم.چون ایمان پیدا کرده بودم که مریم فردی بی غرض است و در همه ی امور خدا را در نظر می گیرد.

نکته ی دیگری که از او به یادم مانده٬ پایبندی به قول و تعهد بود.او از همان اول با من شرط گذاشته بود که حتما قبل از غروب به خانه برگردد.گاهی اوقات کار زیاد می شد؛ می گفتم: مریم! پدر و مادرت که مرا می شناسند و می دانند جای مطمئنی هستی٬ من به کمک تو احتیاج دارم.

می گفت: نه! من به خودم قول داده ام پدرم و مادرم را نگران نکنم. حتما باید قبل از غروب برگردم.
یک روز که واقعا کارهایم زیاد شده بود از او خواهش کردم که بماند٬ حتی برای جلب نظرش به او گفتم: اجازه تان را از مهدی برادرتان هم می گیرم.

اما او در جوابم گفت:

اولا من به خودم قول داده ام.اگر به قولی که به خودم داده ام وفا نکنم٬ دیگر نمی توانم به دیگران قول داده و وفادار باشم.دوما من دختر حاج لطیفم. حاج لطیف دوست ندارد دخترانش بیشتر از غروب بیرون باشند.

راوی:خانم فاطمه جوشی

منبع:کتاب دختری کنار شط(زندگی و خاطرات شهید مریم فرهانیان)

پدید آور:عبدالرضا سالمی نژاد


samat.blog.ir