به نام خدا
به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: روایت عجیبی – نه گمانم در کتاب «غررالحکم» - آمده است که: از آن استفاده می‌شود: «انسان غافل از ذکر خدا، به یاد عمرو و بکر است.»(1)

پس منظور از اغیار که مانع از ذکر خدا است، همین آدم‌های خوب هستند. البته عده‌ای هستند که ذکر آن‌ها ذکر الله است، بلکه شرطیت دارد و «یزد الذاکر تنویرا»؛ (به نورانیت ذاکر می‌افزاید) آیا ممکن است مقصود از «یذکرکم الله رویته»(2)؛ (دیدارش شما را به یاد خدا می‌آورد) «رویه الناسی لله»؛ (دیدن غافل از یاد خدا) که مقابل ذکر خدا است باشد؟ خیر. «فقهرا رویته و ذکره لله یزدی فی ذکر الله، فالذاکر لله مذکر رویته، لا الناسی له تعالی.» (پس قهرا دیدن و یاد او از خدا، موجب افزایش ذکر خدا برای بیننده می‌شود، پس رویت کسی که ذاکر خدا است مذکر است، بر خلاف کسی که از یاد خداوند متعال غافل است).

1.روایت یاد شده در کتاب غررالحکم یافت نشد، ولی مضمون آن مطابق با آیه 36 سوره زخرف است، و عکس آن در روایت ذکر شده است. در غررالحکم، ص 190 آمده است: «من اشتغل بذکر الناس، قطعه الله سبحانه عن ذکره»؛ (هر کس به یاد مردم مشغول گردد، خداوند سبحان او را از یاد خود قطع می‌کند)
2.کافی، ج1، ص39؛ بحارالانوار، ج1، ص 203؛ ج14، ص 331؛ ج67، ص 322؛ ج71، ص 189؛ ج74، ص149.
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 26
محمد حسین رخشاد