✨در آن کرانه که دل با ستاره همزاد است
✨به من اجازه در اوج پر زدن داده است

🌹در ان کرانه که همواره یک نفر آنجاست
🌹که در پذیرش مهمان همیشه آماده است

🌷در آن کرانه که خورشید پیش یک گنبد
🌷بدون رنگ ز بازار حسن افتاده است

🌻همیشه از تو سرودن چه سخت و شیرین است
🌻شبیه تیشه زدن های سخت فرهاد است

🌿سوال می کند از خود هنوز آهویی
🌿که بین دام و نگاهت کدام صیاد است

🌾دلم که دست خودم نیست این دل غمگین
🌾همان دلی است که جامانده در گوهر شاد است

🌴بدون فن غزل بی کنایه می گویم
🌴دلم برای تو تنگ است شعر من ساده است...

سید حمیدرضا برقعی

می خورد بر گونه ام از جانب صحنت شمیمی
می دهی اذن دخول این بار آقا با نسیمی
فرق دارد زائرت واگویه هایش با همیشه
دارد از «باب الجواد» این بار می آید یتیمی
دست خالی آمدم رسم ادب این نیست آقا
میهمان با توشه ای آید به دیدار کریمی
در میان سوره های چشم های مهربانت
«توبه»ام دارد چه«بسم الله الرحمن الرحیم»ی
شاه توس! آواره ی آهنگ ناقوست مسیحی
یابن موسی! بی قرار طور آهویت کلیمی
از تو پنهان نیست شرح غصه ها هر چند گم شد
در صدای کفترانت ناله های یا کریمی
زخم های کهنه با دیدار تو درمان شد اما
دردهای تازه آوردیم ای یار قدیمی!

شاعر : قاسم صرافان

آمدم چرخ زدم با هیجانی مبهم
دلم افتاد زمین با ضربانی مبهم

مثل یک لال که تازه است زبان وا کرده
حَ حَ حَ حرف زدم، من به زبانی مبهم...

اولین حادثه ی روی لبم نام حسین(ع)
بعد از این هرچه بگویی و بخوانی مبهم!

کیستم در حرم عشق، عزا پوشیده؟!
ذره ام؛ ذره ی بی نام و نشانی مبهم

 تا رضا(ع) درک بلا را بدهد می آیم..
حجم یک گمشده ام در چمدانی مبهم..

گیج خوردم وسط ولوله ی یک هیأت
مثل داغی که بریزند به جانی مبهم!

تازه فهمیده ام آن دانه ی زنجیرم که
روی ایوان تو چرخاند جوانی مبهم...
 
اشک چون دانه ی باران به تماشا آمد
مانده بر صفحه ی تاریخ، جهانی مبهم.....

شاعر : سعید ظهیری

زائرت تا در حرم بغض و تضرع می کند
خیر و برکت سوی او فوراً تجمع می کند
مادری با کودکش حاجت روا رو به حرم
خنده بر لب، اشک در چشمش تلألؤ می کند
من یقین دارم ضریح و پنجره فولاد تو
ارمنی را هم در آخر پر توقع می کند
حضرت روح الامین، هر صبح و شب سوی حرم
سر به سجده می برد دائم تواضع می کند
عاشقی تا که شنیده باطن کعبه تویی
در حریمت نیت حج تمتع می کند
علتش این است اگر خورشید گشته پر فروغ
نور گنبد چون که تابیده تشعشع می کند
آنقدر سخت است دل کندن برای زائرت
سوی تو عرض ادب در هر تقاطع می کند
با وجود تو روا باشد که در محشر، خدا
این حرم را جنت اهل تشیع می کند

شاعر : محمد جواد شیرازی

سر بازار عاشقی آقا ، اشک نم نم چقدر می ارزد؟

وسط ازدحام گوهر شاد دل پرغم چقدر می ارزد؟

در بساطم نمیشود پیدا غیر آهی و اشک و تقصیری

قیمتش را خودت معین کن همه در هم چقدر می ارزد؟

به کلافی هزار تا یوسف می دهی دست زائران حرم

آی سلطان بگو به درگاهت مگر این کم چقدر می ارزد؟

اصفهان نه که کل دنیا را دود و گرد و غبار پر کرده

در هوای حریم مشهد تو بازدم ، دم ، چقدر می ارزد

گنبد زردتر ز خورشیدت شرف الشمس دستهای خدا

و ید الله فوق ایدیهم، حرز خاتم چقدر می ارزد؟

همه چیز من از وجود تواست همه دارائیم به قربانت

پیش سلطان هفت کشورعشق چند درهم چقدر می ارزد؟

من که باب الجواد را بلدم چه تفاوت که خوب یا که بدم

نام دردانه ات به من فهماند اسم اعظم چقدر می ارزد

سید حسن رستگار

دل شود گاهی گدای کوی سلطان بهتر است

نیمه شب عازم شود شهر خراسان بهتر است

در حریمت بنده ی عاقل پریشان میشود

من اگر دیوانه باشم یا پریشان بهتر است

گندم ما با عنایات رضا نان میشود

گر بگیرم از دو دستان رضا نان بهتر است

دانه ی تسبیح من مانوس با نام رضاست

از همه اذکار عالم یا رضا جان بهتر است

آینه کاری و کاشی کاری دور ضریح

بی شک از آیینه کاری های رضوان بهتر است

هرچه من گویم تو از آن برتری شمس الشموس

پس اگر این بیت باشد بیت پایان بهتر است

حبیب باقر زاده

تمام صحن تو از اشک زائران تر شد

دلم ز فیض همین قطره ها مطهر شد

چه زود ثانیه های وصال می گذرد

زیارت تو نخوانده فراز آخر شد

ازل که دست خدا می نوشت تقدیرم

غلامی تو مرا تا ابد مقرر شد

نیامدم که ز دست تو حاجتی طلبم

گرفته بود دلم پر زد و کبوتر شد

به شوق پای تو هر کس که چون غبار آمد

به یک نگاه تو خورشید ذره پرور شد

یکی ز معجزه های نگاه تو این است

خرابه های دلم بارگاه دلبر شد

علی فاطمی

پلکی زدیم و قدر همان هم زمان گذشت

دیدی چه زود فرصت دیدارمان گذشت

آن شوق و شور عشق حرم ,آن خیالها

آن لحظه های پر برکات اذان گذشت

آری برای کفتر بی بال و بی پناه

دیدی چه زود مهلت این آشیان گذشت

من روی خاک بودم و دنیای پستیم

جایی که پای من ز سر آسمان گذشت

فرصت برای توبه شد و نامه ام چو قبل

از زیر دست حضرت صاحب زمان گذشت

قدر همین زیارت آخر غنیمت است

باید به پاس این همه لطفش ز جان گذشت

رضا تاجیک

به کوی رضا، جان صفا می‏پذیرد

در اینجا، فروغ خدا می‏پذیرد

تو ای بینوا، رو به سوی رضا کن‏

که این پادشه، خوش گدا می‏پذیرد

به پابوس او رو که زوار خود را

سرخوان جود و عطا، می‏پذیرد

بود رحمتش بیکران همچو دریا

هم آلوده، هم پارسا می‏پذیرد

اگر دردمندی بیا بر در او

که هر درد اینجا، شفا می‏پذیرد

خدا را به او خوان و خواه آنچه خواهی‏

که ایزد به پاسش دعا می‏پذیرد

امید دل من، به من کن نگاهی‏

که جان از نگاهت صفا می‏پذیرد

بخواه از خدا تا ببخشد گناهم‏

که تو آنچه خواهی، خدا می‏پذیرد

در آتش بسوزان «شفق» هر هوی را

که جانان، دل بی‏هوی می‏پذیرد

محمد حسین بهجتی(شفق)

ای کاش حرم بودم و مهمان تو بودم

مهمان تو و سفره احسان تو بودم

یک عمر گذشت و سر و سامان نگرفتم

ای کاش فقط بی‏سر و سامان تو بودم

تا چشم گشودم به دلم مهر تو افتاد

زآن روز چو آهوی بیابان تو بودم

طوفان عجیبی است غم عاشقی تو

چون موج اسیر تو و طوفان تو بودم

ای گنبد تو عشق، من خسته دل ای کاش

چون کفتر پر بسته ایوان تو بودم

یک پنجره فولاد دلم تنگ تو آقاست

ای کاش که زوار خراسان تو بودم

مهدی صفی یاری

از هزاران زائر درد آشنا، من هم یکی

زین همه مسکین سر تا پا گدا، من هم یکی

هر طرف بسته دلی قفل ضریح مِهر تو

مُهر شد با خون دل، این قفل ها، من هم یکی

هر یکی را کاسه ای از بی کسی پیشت فراز

پُر شده از اشک، دست کاسه ها، من هم یکی

پای بوست را ملائک، صف به صف، پَر ریخته

خوش که ریزم در جوارت دست و پا، من هم یکی

کیمیاگرتر ز مهرت هیچ اکسیری مباد

مس دلان، مسکینِ ایوان طلا، من هم یکی

راه دوری پشت سر دارم، فزون تر پیش رو

رهزنانْ بد کین و لطفت رهنما، من هم یکی

هر غبار مرقدت خاکستر پروانه ای است

سوخته، لب دوخته، بی ادعا، من هم یکی

گرچه خوارم، خار هم با گل نشیند گاه گاه

در گلستان محبان رضا، من هم یکی

سید ابوالقاسم حسینی ژرفا

دلم برای تو پر می کشد امام غریب

غمت ز سینه شرر می کشد امام غریب

زیارت تو که فوق همه زیارت هاست

دل مرا به سفر می کشد امام غریب

نگاه حسرت زائر به دیده منت

ز خاک پات اثر می کشد امام غریب

غبار جلوه نورانی قدمگاهت

چه سرمه ای به بصر می کشد امام غریب

چه نعمتی است که شوق زیارت حرمت

مرا به دیده تر می کشد امام غریب

چه با صفاست که آغوش مهربانی تو

مرا همیشه به بر می کشد امام غریب

فدای خوی رئوف تو ای گل زهرا

که دست مهر به سر می کشد امام غریب 

محمود ژولیده

كاش یك شب باز مهمان دو چشمت می‌شدم

ریزه خوار مشرق خوان دو چشمت می‌شدم

كـاش یك شب می‌گذشتم از فراز چشم تو

گرم گلگشـت خـراسان دو چشمت می‌شدم

كـاش یـك شب می‌سرودم گنبد زرد تو را        

فارغ از دنیا، غزلخوان دو چشمت می‌شدم

كاش یك شب می‌نشستم بر ضریح چشم تو

بـاز هـم پـابـند پیمان دو چشمت می‌شدم

صحن و ایوان تو را اى كاش جارو می‌زدم        

چـون كـبوترها نگهبان دو چشمت می‌شدم

ضـامن آهـوست چشمان دو شهد روشنت

كـاش آهـوى بـیابان دو چشمت می‌شدم

كاش یك شب معرفت می‌چیدم از چشمان تو

غـرق در دریاى عرفان دو چشمت می‌شدم

كـاش یك شب می‌شدم خیس نگـاه سبز تو

شـاهد اعـجاز بـاران دو چشمت می‌شدم

كاش یك شب نور می‌نوشیدم از چشمان تو

مـی‌درخشیدم، چراغان دو چشمت می‌شدم

سخت شیرین است طعم روشن چـشمان تو

كاش یك شب باز مهمان دو چشمت می‌شدم

رضا اسماعیلی