«سید مهدی شجاعی» به روایت داستانی خالقان عاشورا و آفرینندگان صحنه هایی از جنس نور و زیبایی در این صفحه ی تاریک تاریخ که ننگ بر پیشانی عالمیان و آدمیان نشانده٬ شناخته شده است.

گاه زانوی ادب به پیش «سقای آب و ادب» می زند تا آداب ولایت مداری را پیش چشمان مخاطبان حیرت زده به تصویر کشد و تعجب و شگفتی از این همه احترام و اطاعت را بر رخ تماشاگران نقاشی کند و گاه در برابر «آفتاب در حجاب» چشم بر زمین می دوزد تا بزرگی شخص و شخصیت داستان را نمایان کند.

نویسنده هر چند به این صفحه و صحنه از تاریخ اکتفا نمی کند و «کشتی پهلو گرفته» را از دل تاریخ پیدا می کند و از دور به روایت آن می پردازد و « پدر٬ عشق و پسر» را می نگارد و با «کمی دیرتر» به استقبال معشوق حاضر غایب می رود و تیغ نقد بر منتظران نا آشنا به تعالیم انتظار می کشد٬ اما باید اعتراف کرد که منظومه ی عاشورا و نثر بی بدیل کربلا را میدان وسیعی برای روایت می بیند ٬ همچنان که آن را کتاب گسترده ای برای ابراز عاطفه و احساسات انسانی می یابد و مسیر و طریقی آسان و میان بری برای رشد و تعالی تربیتی.

از «دیار حبیب» سید مهدی شجاعی نقلی است از سنخ دیگر روایت های او از شخصیت های حسینی مسلک و علوی تبار.

سید در این کتاب به دیدار فقیه اهل بیت علیهم السلام ؛حبیب بن مظاهر علیه الرحمة شتافته تا عشق بازی این پیرمرد کربلا را بنمایاند و اکسیر محبت حسین علیه السلام را نشان دهد که چگونه گیسوان سفید را سیاه می کند و جوانی برنا و رعنا و شجاع و عاشق پیشه خلق می کند تا  در رزمگاه اطاعت و ولایت سرخی خون بر چهره ی خود نشاند و راه آیندگان را در این وادی نشان دهد و آن ها را رهنمون سازد.

«از دیار حبیب» با پیشگویی شهادت و شهادت طلبی شروع می شود و با تحقق آن پایان می یابد و در این فاصله مردمانی را نشان می دهد که با وجود این گذشته و آن آینده همچنان به دیوار سست زندگی تکیه داده اند و زمین باتلاقی بی خیالی را خوابگاه خویش قرار داده اند.