فی افتتاح الصلاة

قال الصادق - علیه السلام : 
اذا استقبلت القبلة فآیس من الدنیا و ما فیها و الخلق و ما هم فیه، (و فرغ قلبک عن کل شاغل یشغلک عن الله تعالی) و عاین بسرک عظمة الله - عزوجل - و اذکر وقوفک بین یدیه. قال الله تعالی: یوم تبلو کل نفس بما اسلفت و ردوا الی الله مولیهم الحق.(8)
وقف علی قدم الخوف والرجاء، فاذا کبرت فاستصغر ما بین السموات العلی و الثری دون کبریائه، فان الله تعالی اذا اطلع علی قلب العبد و هو یکبر و فی قلبه عارض عن حقیقة تکبیره، قال: یا کذاب! اتخدعنی و عزتی و جلالی لاحر منک حلاوة ذکری و لا حجبنک عن قربی و المسرة بمناجاتی. و اعلم انه تعالی غیر محتاج الی خدمتک و هو غنی عنک و عن عبادتک و دعائک، و انما دعاک بفضله لیرحمک، و یبعدک عن عقوبته، و ینشر علیک من برکات حنانیته و یهدیک الی سبیل رضاه و یفتح علیک باب مغفرته. فلو خلق الله - عزوجل - علی ضعف ما خلق من العوالم اضعافاً مضاعفة علی سرمد الابد، لکان عنده سواء کفروا باجمعهم به او وحدوه، فلیس له من عبادة الخلق الا الظهار الکرم و القدرة. فاجعل الحیاء رداء و العجز ازاراً و ادخل تحت سر سلطان الله تعالی تغنم فوائد ربوبیته مستعیناً به مسغیثاً الیه.

مصباح الشریعة، باب سیزدهم

آداب شروع نماز

امام صادق (ع) فرمود: 
چون به قبله رو کنی، دل از دنیا، تعلقات آن و خلق برگیر و قلب خویش را از هر چیزی که از پرداختن به خدای متعال بازت دارد، تهی کن. با چشم دل به عظمت خداوند - عزوجل - بنگر و به یاد ایستادنت در محضر او باش. خدای تعالی فرماید: آن جاست که هر کس آنچه را از پیش فرستاده است می آزماید، و به سوی خدا، مولای حقیقی خود باز گردانیده می شوند....
و بر پای بیم و امید بایست و چون تکبیر گفتی، هر چه را که در میان آسمانهای رفیع و زمین است، جز کبریای او کوچک و خوار شمار؛ چرا که خدا بر قلب بنده ای که تکبیرش می گوید، آگاه باشد و چون در یابد که در آن، چیزی است که با تکبیر حقیقی اش منافی است، می فرماید: ای دروغگو! آیا مرا فریب می دهی؟! به عزت و جلالم سوگند که تو را از شیرینی یادم محروم کنم و تو را از مقام قربم دور سازم و از درک خوشی و لذت مناجاتم باز می دارم.
بدان که خدای تعالی، به خدمت تو محتاج نیست و از تو و عبادت و دعایت بی نیاز است. او به فضل خود تو را خواند، تا ببخشایدت، و از عقوبت خویش دورت کند، و از برکات عطوفت و مهربانی خود بر تو افشاند، و به راه رضایش هدایتت کند، و در مغفرت خویش را بر تو بگشاید.
اگر خداوند چند برابر آنچه که از آغاز تا به حال آفریده بیافریند، برای او هیچ تفاوتی ندارد که آن ها همگی کفر ورزند یا موحد باشند. پس او را در عبادت آفریدگان، چیزی نباشد جز اینکه از باب لطف و به پاس عبادت ناچیز آنان، مراتب والایی به ایشان عطا نماید. از این رو، شرم و ناتوانی را تن خود ساز، و در حمایت سلطان و قدرت او درآی، تا از خوان نعمت الهی بهره ها بری و مدد از او جو و به او پناه ببر.