گفتم:چه می نویسی؟ گفت:بهار را از سر می نویسم مگر بهار نوشتنی ست؟ آری

  با شبی که در یادها و ذکرت چشمهایم در گذر است مرا به خوابی دیگر گونه بیداری بخش چرا که من حقیقت هستی را در حضور تو جسته ام و در کنار تو صبحی است که رنج شبان را از یاد می برد بگذار صبحم را به نام تو بیاغازم تا پریشانی دوشینم از یاد برده شود. خدایا  نگاه کن نی ها، همهمه  می آید. مرغان، زمزمه  می آید. در باز و نگه کم و پیامی رفته به بی سویی دشت. دردی  زیر صنوبرها ابدیت روی بی دردی ها. از بن هر برگی وهمی آویزان و کلامی نی نامی نی. پایین، جاده بی رنگی بالا، خورشید هم آهنگی. درد
'tjl:]i ld k,dsd? 'tj:fihv vh hc sv ld k,dsl l'v fihv k,ajkd sj? Hvd