خدا را پیوسته برای هدایت مردم، حجت‌هاست. امام هادى(علیه السلام)، هادى امت و هدایت‌یافته غیب بود.

فروغی که از خورشید وجودش می‌تابید، روشن‌گر افکار و راهنمای مردم بیدار بود. ظلمت حاکم، آن حق مظلوم را به زندان افکند و در حصر نهاد، ولی آن نور زندانى، پیوسته روشنایی می‌بخشید و بر دل‌های محبان حکومت داشت؛ نه با سلاح، که با فلاح؛ نه با قدرت نظامى، که با فضیلت اخلاقى.
سخن‌چینان از جاذبه معنوی و برتری علمی‌اش در آتش حسد می‌‌سوختند و حاکمان، او را رقیب حکومت می‌دانستند. او را از مدینه به سامرا بردند تا مدینه بی‌خورشید بماند و پروانه‌ها، سرگردان و شیعه، پریشان، ولی خلفای کوردل عباسى، کورتر از آن بودند که فروغ جهان‌تاب او را درک کنند.
آنچه او را محبوب دل‌ها ساخته بود، پیوند با خدا، تکیه بر خالق، غنای از مخلوق، وارستگی از دنیا، وابستگی به ابدیت و دلدادگی به عبادت بود.
سلام بر جان روشن و ضمیر فروزانش که با نیایش و نجوا با خدا مأنوس بود و سجاده و سحر، گواه یک عمر تهجد و شب‌زنده‌داری‌اش بود».



یا هادی المضلین ، یا وجیها عندالله  ،اشفع لنا عندالله. 







 

فتاده مرغ دلم زآشیان در این وادى
که هر کجا رود، افتد به دام صیادى
به دانه‌ای دُر یکدانه می‌دهد بر باد
نه گوش هوش و نه چشم بصیر نقادى
نه شمع انجمنی تا که روشنی بخشد

نه شاهدی که غم از دل بَرَد به شیادى
دلا، دل از همه بر گیر و خلوتی بپذیر
مدار از همه عالم امید امدادى
مگر ز قبله حاجات و کعبه مقصود
ملاذ حاضر و بادی علىٍّ الهادى
محیط کون و مکان، نقطه بسیط وجود
مدار عالم امکان، مجرد و مادى
شها، تو شاهد میقات لی مَعَ اللهى
تو شمع جمع شبستان مُلک ایجادى
صحیفه ملکوتی و نسخه لاهوت
ولی عرصه ناسوت بهر ارشادی او شادى
نه ممکنی و نه واجب، چو واحدی به مثل
که هم برون ز عدد، هم قوام اعدادى
مقام باطن ذات تو قاب قوسین است
به ظاهر ار چه در این خاکدان اجسادى
تو شاه یکه سواری به دشت توحیدى
اگر پیاده روان در رکاب الحادى