«مبعث» سنگ بنای شروع دوباره ی حرکت انسان به سمت کمال و تعالی است٬ شروعی بعد از فترت و فاصله ای که بین نبی خاتم صلی الله و علیه و آله و پیامبر پیشین رخ داد.
فترتی که در وصفش حضرت امیر علیه السلام چنین می فرماید:« خدا پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله را هنگامی مبعوث فرمود که از زمان بعثت پیامبران پیشین مدت ها گذشته و ملت ها در خواب عمیقی فروخفته بودند. فتنه و فساد جهان را فراگرفته و اعمال زشت رواج یافته بود. آتش جنگ همه جا زبانه می کشید و دنیا٬ بی نور و پر از مکر و فریب گشته بود. برگ های درخت زندگی به زردی گراییده و از میوه ی آن خبری نبود. آب حیات فرو خشکیده و نشانه های هدایت کهنه و ویران شده بود.
پرچم های هلاکت و گمراهی آشکار و دنیا با قیافه ی زشتی به مردم می نگریست٬ و با چهره ای عبوس و غم آلود با اهل دنیا روبرو می گشت. میوه ی درخت دنیا در جاهلیت فتنه٬ و خوراکش مردار بود٬ و در درونش وحشت و اضطراب٬ و بر بیرون٬ شمشیر های ستم حکومت داشت.»(۱)
و فاصله ای که باعث شده بود مردم محیط بعثت «بدترین دین را داشته باشند و در بدترین خانه زندگی کنند؛ میان غارها٬ سنگ های خشن و مارهای سمی خطرناک و فاقد شنوایی٬ آب های آلوده بنوشند و غذاهای ناگوار بخورند٬ خون یکدیگر را به ناحق بریزند و پیوند خویشاوندی را ببرند و بت ها میانشان پرستش شود و مفاسد و گناهان در بر بگیردشان.»(۲)
و این شروع در چنین محیطی و میان چنان مردمی چقدر سخت بود که تمام توان آن بزرگ -بلکه بزرگترین - مرد الهی را به خود اختصاص و چه اختصاصی که خداوند در وصفش فرماید:« ﻳﻘﻴﻨﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ، ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﺑﻪ [ ﻫﺪﺍﻳﺖ ] ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩ ، ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﺭﻭﻭﻑ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ . »(۳)
پیامبری با چنین توصیفی که خدایش از او دارد نتیجه ی کار الهی خویش را می بیند و « نور حق را آشکار می کند و راه را برای جاهلان روشن می سازد و دل هایی که در فتنه و گناه فرورفته بودند را هدایت می کند»(۴) و«مردم جاهلی را تا به جایگاه کرامت انسانی پیش می برد و به رستگاری می رساند»(۵)
و به راستی که چنین پیامبری « بهترین آفریدگان در خردسالی٬ و در سن پیری نجیب ترین و بزرگوارترین مردم است و اخلاقش از همه ی پاکان پاک تر و باران کرمش از هر چیزی بادوام تر است»(۶)
پیامبری که «پیشوای پرهیزکاران و وسیله ی بینایی هدایت خواهان است٬ چراغی با نور درخشان٬ و ستاره ی فروزان٬ و شعله ای با برق های خیره کننده و تابان است٬ راه و رسم او با اعتدال و روش زندگی او صحیح و پایدار٬ و سخنانش روشنگر حق و باطل و حکم او عادلانه است»(۷)
پس « خداوندا! بهره ی فراوانی از عدل خود به او اختصاص ده٬ و از احسان و کرم خود فراوان به او ببخش. خدایا! بنای دین او را از آنچه دیگران برآورده اند٬ عالی تر قرار ده. او را بر سر خوان کرمت گرامی تر دار٬ و بر شرافت مقام او در نزد خود بیفزا٬ و وسیله ی تقرب خویش را به او عنایت فرما٬ و بلندی مقام و فضیلت او را بی مانند گردان٬ و ما را از یاران او محشور فرما٬ چنان که نه زیانکار باشیم و نه پشیمان٬ نه دور از راه حق باشیم و نه شکننده ی پیمان٬ نه گمراه باشیم و نه گمراه کننده ی بندگان٬ نه فریب هوای نفس خوریم و نه وسوسه ی شیطان.»(۸)
-------------
(۱) نهج البلاغه٬ مترجم: دشتی٬خطبه ۸۹
(۲) برگرفته از نهج البلاغه خطبه ۲۶
(۳) توبه/۱۲۸
(۴) نهج البلاغه٬ خطبه ی ۷۲
(۵) همان خطبه ۳۳
(۶) همان خطبه ۱۰۵
(۷) همان خطبه ۹۴
(۸) همان خطبه ی ۱۰۶