شب هنگام بعد از خوابی سبک٬ صدای سم اسبان و چکاوک شمشیرها و هلهله ی حرامیان که بلند شد٬ دستور رسید که «ای برادر! از آن ها بخواه که امشبی را از جنگ دست بردارند٬ تا با خدای خود مناجات کنیم و نماز گزاریم٬ که خود می دانند چقدر نماز را دوست دارم»(نقل به مضمون).

.

.

.

در آن شرایط سخت و دشوار که بعضی از یاران شهید شده بودند و عده ی نامردان زیاد٬ هر چند هم کم شود از آن ها٬ دعای هرکس برای دیگری شاید ثبات قدم و استواری و پایداری و پایمردی باشد و یا دعای شمول رحمت و مغفرت الهی٬ اما دعای او برای یار باوفایش تفاوت دارد:«نماز را به یادآوردی٬ خدا تو را از نمازگزاران قرار دهد.»

.

.

.

چند قدم به گذشته باز می گردیم٬ به دوران پدر...

وسط میدان جنگ و قتال٬ آسمان را می پایید و به دنبال جایگاه دقیق آفتاب می گشت.

- ای امیر مومنان در آسمان به دنبال چه می گردی؟

-به جایگاه دقیق آفتاب تا ببینم کی وقت نماز می شود!!!

تعجب که فرامی گیرد صحابی را می پرسد: در این «وانفساه» نگران وقت نمازی؟!!!

دلیل قاطع و برهان ساطع لب می گشاید و می گوید:« ما برای همین نماز می جنگیم»

.

.

.

چه شیرین است «نماز» در کام عاشقان تو ای خدا که برای بودنش و برپاداشتنش از خود و خانواده و دنیا و لذت هایش می گذرند و در سخت ترین شرایط ممکن و لحظات دلهره آور٬ وقت ملاقات را فراموش نمی کنند.

چه بی راه گفتم و چه بیراهه ای رفتم؛ اضطراب و دلهره مگر سراغ عاشقان تو را می گیرد وقتی که با تو انس دارند و با یادت الفت.

این تویی ای خدای صادق که خبر از واقعیت دادی و گفتی:« همانا انسان حریص آفریده شده است٬ چون آسیبی به او رسد بی تاب است٬ و چون خیر و خوشی به او رسد بسیار بخیل و باز دارنده است مگر نمازگزاران که همواره بر نمازشان دائم و پایدارند.»(معارج/۱۹-۲۳)

اصلا تفاوت همین جاست٬ همین جا که تو از نمازگزار عاشق وقتی سخن به میان می آوری می گویی« مگر نمازگزاران که همواره بر نمازشان پایدارند و در اموالشان برای سائل و محروم حقی قرار دادند و به روز قیامت باور دارند و از عذاب پروردگارشان بیمناکند و دامنشان را از آلوده شدن به شهوات حرام باز می دارند و امانات و پیمان های خود را رعایت می کنند(برآن ها وفادارند) و بر اوقات نماز محافظت می کنند٬ اینان در بهشت مکرم و محترم اند.»(معارج /۲۲-۳۵)

و وقتی از نمازگزاران فارغ(فارغ از عشق و محبت تو) می گویی٬ ملامتشان می کنی که « وای بر نمازگزاران٬ آنان که از نمازشان غافلند و نسبت به آن سهل انگارند و آنان که همواره ریا می کنند٬ و از (دادن) ابزار و وسایل ضروری زندگی(به عنوان صدقه و زکات و هدیه به نیازمندان) دریغ می ورزند.»(ماعون/۴-۷)

و این قصه ی عشق و نماز سر دراز دارد...