شمس الشّموس روی زمین اوفتاده

  امام رضا (ع)   از سینه ای که آتش از آن شعله می کشید ناله برای کشته ی دیوار و در کشید   او بود و خاک حجره و یک ناله ضعیف آری نفس نفس زدنش تا سحر کشید   یک روزه زهر بر دل زارش اثر نمود گاهِ سحر به جانب جانانه پر کشید   در انتظار آمدن میوه ی دلش پا را به سوی قبله چنان محتضر کشید   سینه زنان دریده گریبان پسر رسید دستی به روی ماه کبود پدر کشید   شمس الشّموس روی زمین اوفتاده و فریاد ای پدر ز دل خود قمر کشید   آه از دمی که زینب کبرایِ غم نصیب آمد
als hgaFl,s v,d cldk h,tjhni