دل شود امشب شکوفا در زمين
مي زند لبخند شادي بر زمين
آسمان ِ دل تبسم مي کند
روي ماهت را تجسم مي کند
اي مسيح آل پيغمبر سلام
انتهاي سوره ي کوثر سلام
اي کتاب راز هاي مرتضي
يادگار حضرت خيرالنسا
اي صفات تو صفات انبيا
حاصل جمع ِ تمام اوليا
اي قدم هايت صراط المستقيم
حافظ آيات قرآن کريم
اي امام صالحان در روي خاک
اکفياني اکفيان روحي فداک
السلام اي آفتاب پشت ابر
السلام اي اوج قله ، کوه صبر
السلام اي آخر هر دلخوشي
عاقب از غم تو ما را مي کُشي
السلام اي فخر آدم در زمين
يادگار حضرت روح الامين
تو تمام چارده نور مبين
َ

جلوه ي زيباي ربُ العالمين
تو حديث ناب عترت در زمين
زاده حيدر امير المومنين
تو همان نوري که از روز ازل
کرد خالق روي ماهت بي بدل
تو سرشت ناب از نسل علي
نور رب در جلوه ي تو منجلي
عمر تو تاريخ ساز عالم است
مبداء آن از رسول خاتم است
ترسم آخر من نبينم روي تو
صورت زهرائي و دلجوي تو
تو کجائي شيعه مي خواند تو را
پس نمي گوئي جوابش را چرا
کي مي آيي دل تمنايت کند
تا که روزي بوسه بر پايت کند
کي مي آيي عقده از دل وا کنم
روضه خواني پيش تو آقا کنم
کي مي آيي کربلا را تاب نيست
در ميان خيمه ديگر آب نيست
واي بر طفل رباب و اضطراب
خيمه خيمه جستوي جرعه آب
آب نَبوَد تا که سيرابش کند
جرعه اي نوشاند و خوابش کند
کربلا و يک بيابان اشک و آه
شيرخواره در ميان قتلگاه
نام تو آمد در آنجا بر زبان
کي مي آيي حضرت صاحب زمان
اي خوش آن روزي فرج برپا شود
با دو دست فاطمه امضا شود





دمي که سير وجودم الي السما مي شد
تمام صفحه ي شعرم پر از خدا مي شد

گمان کنم خبر از يار مي رسد امشب
که باب فيض الهي به سينه وا مي شد

به زخم کهنه ي چشم انتظارها ديگر
نگاه مرحمت دلبري دوا مي شد

چه جلوه اي شده بر ظرف کوچک قلبم
که بند بند وجودم زهم جدا مي شد

کنار سفره ي زيباترين مسافر عرش
دلم ز پنجه ي تنگ قفس رها مي شد

به هر نسيم که در زلف يار مي پيچد
به هر کرشمه گره ها زکار وا مي شد

در اين زمانه که مردم همه غريبه شدند
در اين سکوت کسي با من آشنا مي شد

چه بيقرار دلم ميل سامرا کرده
خدا به حضرت نرگس پسر عطا کرده

حريم کوچک سرداب ، عرش اعلا شد
نگار آمد و لبخندها شکوفا شد

سلام من به کسي که ز کاخ رم آمد
به ريسمان محبت اسير آقا شد

خدا چه بخت بلندي به او عطا فرمود
ز راه دور رسيد و عروس زهرا شد

عروس خانه غريب و امام خانه غريب
چقدر شادي اين خانواده زيبا شد

نشسته يک پدري در کنار گهواره
ترنم لب او نغمه هاي لالا شد

شهادتين به لبهاي او چه ديدن داشت
در ابتدا جلواتش شبيه عيسي شد

همه ذخيره ي حق در ميان گهواره است
عصا بدست نگهبان خانه موسي شد

صدا صداي رسول خداست مي آيد
طنين يارب او مثل پور ليلا شد

ستاره ي سحر خانواده سر زده است
خلاصه ي همه ي اهل بيت آمده است

امشب خبر ز عالم بالا رسيده است
زيباترين ستاره ي دنيا رسيده است

امشب حکيمه باش و ببين پور عسکري
با هيبت و شمايل طاها رسيده است

در او خلاصه گشته خِصال پيمبران
موسي رسيده است،مسيحا رسيده است

جبريل با هزار فرشته از آسمان
کرده نزول،بهر تماشا رسيده است

سر را بُريد يوسف کنعان به جاي دست
وقتي شنيد يوسف زهرا رسيده است

امشب دلم به مأذنه اينگونه داد اَذان
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

در پيش سَرو قامت تو،تا شدن خوش است
در فصل غيبت تو شکيبا شدن خوش است

دست کسي به دامن نرجس نمي رسد
وقتي صدف به گوهر يکتا شدن خوش است

روزي اميرزاده و روزي کنيز شد
حالا عروس حضرت زهرا شدن خوش است

ما ذرّه ايم و کار شما ذرّه پروري است
در زير آفتاب تو پيدا شدن خوش است

وقتي شناسنامه ي ما مُنتسَب به توست
در سايه سار مهر تو معنا شدن خوش است

هرکس شنيد نام شما را قيام کرد
در راه بندگيّ تو آقا شدن خوش است

در شرح وصف تو چه برآيد از اين زبان؟!
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

اي که کرم سجيّه و لطف است عادتت
بالاتر است از همه عالم سيادتت

حالا هزار و يکصد و هفتاد و هفت سال
بگذشته اي عزيز خدا از ولادتت

پنهان شدي اگرچه تو در پشت ابرها
هردم رسيده است به دلها عنايتت

هر صبح وعده ي من و تو در دعاي عهد
هر عصر جمعه زمزمه هاي زيارتت

آقا سلام ما به رکوع و سجود تو
آقا درود بر تو و ذکر و عبادتت

کِي مي رسد نداي أنا المَهدي ات به گوش؟
بالاتر از تمام عَلَم هاست رايتت

کانون عدل و داد شود با تو اين جهان
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

بار فراق يوسف زهرا کشيدني است
گر وصل او به جان بخَرم من،خريدني است

اي آنکه طعنه ميزني ـ آقاي تو کجاست؟
روز ظهورمنجي عالم رسيدني است

آن روز ذوالفقار علي دست او بود
يعني که رنگ از رُخ کافر پريدني است

يا فارس الحجاز!،من از مشهدالرّضا
بيتي بياورم ز شفق،که شنيدني است

(سوگند مي خورم گل باغ تو چيدني است
چشم سياه و خيمه ي سبز تو ديدني است)

اي آخرين امام من،ألغوث ألاَمان
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

وقتي که نيستي تو،خزان است روزگار
وقتي که مي رسي،همه جا مي شود بهار

تقصير ماست اينکه بيابان نشين شدي
محروم مانده ايم ز درک حضور يار

ما از چه نيستيم شب و روز ياد تو؟!
وقتي که هست أفضل أعمال انتظار

وقتي که بيست مرتبه حج رفت،کسب کرد
إذن طواف خيمه ي تو،پور مهزيار

آقا چقدر جمعه گذشت و نيامدي!
ديگر نمانده است براي دلي قرار

اين اشک ماست کز غم هجران شده روان
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

اي هر غريبه اي همه جا آشناي تو
اين بند را مدينه سرودم براي تو

اين شهر بوي غربت خورشيد مي دهد
اين کوچه هاست منتظر ردّ پاي تو

رفتم به پشت پنجره هاي بقيع و بعد
خواندم به اشک چشم زيارت به جاي تو

گويا هنوز مادر تو درد مي کِشد
در بستر است چشم به راه دواي تو

وقتي کِشي ز قبر تن آن دو را برون
باشيم کاش ما همه زير لَواي تو

اي شاد از ظهور تو بانوي بي نشان
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

اي مظهر صفات خدا أيهالعزيز
بي تو چه عيدي و چه عزا؟!،أيهالعزيز

امسال نيز نيمه ي شعبان رسيد و رفت
مجلس تمام گشت،بيا أيهالعزيز

تو خود کريم هستي و از نسل ذوالکِرام
پُر کن دو دست خالي ما أيهالعزيز

يک نَظرَةً رَحيمَة بر اين قلب پر گناه
کافي است با نگاه تو،يا أيهالعزيز

فرموده اند نيمه ي شعبان بگو:حسين
ما را ببر به کرب و بلا أيهالعزيز

يک روضه از اسارت زينب بيا بخوان
عَجِّل عَلي ظُهُورکَ يا صاحبَ الزّمان

چقدر پرچــم سـبز چقــدر زيبـايي
چه احتزاز قشنگ پر از شكوفايي

چه اسم هاي لطيفي به رقص آمده اند
چه دلنشـين و صميمي ؛ چقدر رويايــي

دوباره اسـم تو را طـرح نو زديم ايـنجا
نوشته ايم به خط دعــا كه مي آيي

چقدر چشـم و چــراغ اميد روشـن شد
چقدر شهر من امشب شده تماشايي

دوباره شهر به نامت وضو گرفته ؛ بيا
بيــا كه تا نشـده باز شهر ، دنيــايي

دوباره آمــــدي از پشت ابـــــر پيش ما
چه پشت ابر چه اينجا ، هميشه آقايي

نفس به باغ پريشاني ام بزن امشب
نفس بزن كه تـــو بالاتر از مسيحايي




اميد گمشده ي سرزمين سبز خدا
امام مثل پيمبر،پيمبر فردا
تمام وسعت صحرا به عشق تو سبز است
بهشت ساكن صحراي توست زين گلها
كمي فرات ز سرداب آبي ات آور
كه تشنه هاي تو لب تشنه اند،اي دريا
چقدر سفره ي سبز تو چون علي ساده است
علي ترين ِ قبيله ، محمد دنيا
شب طلوع رُخت آسمان تبسم كرد
و موج موج فرشته به خاك شد پيدا

به وقت آمدنت آسمان تلاطم داشت
و سامرا به مدينه فقط تبسم داشت

تو آمدي و زمين مثل عرش زيبا شد
تو آمدي و دل آسمانيان وا شد
حقيقت است به يك گل بهار مي آيد
به احترام تو هر تاك مثل طوبا شد
خدا به نور تو از بسكه روشني داده
كه آفتاب دگر محو در تماشا شد
مقامت آرزوي قلبي كليم خداست
عصاي او به نگاه شما ز جا پا شد
مسيح آمده سجاده ي تو در دستش
وز اشتياق نفسهاي تو مسيحا شد

خدا دعا گويت از راه غيب ميباشد
علم به دوش سپاهت شُعِيب ميباشد

اگرچه خانه ي تو عرش آسمان باشد
تمام خاك زمين سرزمينتان باشد
محبت تو فراتر ز مادر و پدر است
نديده ايم كسي چون تو مهربان باشد
نديده ايم در اين نكته هيچ ترديدي
بهشت قطره اي از خاك جمكران باشد
كدام جاده به تو ميرسد نگو كه چنين
مسير خانه ي تو شهر بي نشان باشد
تو از قبيله ي طاووس آسمانهايي
كه جلوه هاي زلال تو بي كران باشد

دل مرا تو ببر هر كجا به همراهت
امام جمعه ي سهله خدا به همراهت

دعاي ما تو بيا و دگر اجابت كن
براي ديدن خود صبح جمعه دعوت كن
چقدر جمعه نشيني چقدر ندبه و اشك
براي آمدنت با خدا تو صحبت كن
بيا و ظلمت شب را به جاي خود بنشان
ميان ما و سحر روشني تو قسمت كن
فقير دست كريم توام عزيزالله
خداي بنده نوازي كمي محبت كن

مه تمام ، فلك پر ستاره ميباشد
هنوز سيصد تو نيمه كاره ميباشد

از آسمان خدا چون ستاره مي آيي
به روي اسب سپيدي سواره مي آيي
بهار باغ خدا ، اي زلال تر از گل
به وصف خلقت گل استعاره مي آيي
شنيده ام كه اگر خوانمت اباصالح
به چشم به هم زدن و يك اشاره مي آيي
تمام افضل الاعمال من دعا به شماست
قيامت است ظهورت دوباره مي آيي

بپوش جوشن پيغمبر خدا را مَرد
به خاطر همه با ذوالفقارتان برگرد

مهجور پريشانم افتاده بکوي تو
خوش بي سروسامانم ازغمزه موي تو

اي دوست دلم سوزي تاچهره برافروزي
زين شعله دلم سوزددرگوشه کوي تو

شدبي سروسامان دل شوريده وحيران دل
مائيم پريشان دل ازجام وسبوي تو

کس نيست که حال مازان يارهمي پرسد
آخرچه کنم بااين غمخواري خوي تو

صبراست دواي دل چون صبرکنم آخر
بسيارتوان کردن ليکن نه زموي تو

اي خوبترازمريم زلفت زچه شددرهم
برمانظري آخراي ميکده کوي تو

ماازغم مهجورت دريافته اين معنا
کاين ره نبودپيداوين سرنه به گوي تو

باز هم روح الامين دارد غزل مي آورد
صنعت ايهام و تشبيه و بدل مي آورد
تا شود ابيات شعر من کمي دلچسب تر
واژه واژه بر لبم جام عسل مي آورد
شعر شيرين مرا شور عجيبي داده است
واژه ي نابي که در چندين محل مي آورد
چيست آن واژه که همراه ادايش جبرييل
جمله ي «حيّ علي خيرالعمل» مي آورد
در ميان شعرهاي شاعران اهل بيت
دائماً اين بيت را ضرب المثل مي آورد:
يوسف مصري کجا و يوسف زهرا کجا؟!
جلوه ي قطره کجا و جلوه ي دريا کجا؟!
کوچه هاي شهر را امشب چراغاني کنيد
عرش را و فرش را آيينه بنداني کنيد
آمده نور دل انگيزي به سمت سامرا
بايد امشب کوچه ها را خوب نوراني کنيد
طبق رسم فصل حج، مثل تمام حاجيان
جان ما را پيش پاي يار، قرباني کنيد
از خَم ابروي او صدها خُم مي، مي چکد
بايد امشب خلق را انگور مهماني کنيد
ديدن روي سليمان کار آساني که نيست
بايد اوّل خوب از اين مُلک، درباني کنيد
هر که باشد نوکر تو زود آقا مي شود
خود به خود با يک نگاه تو مسيحا مي شود
يوسف زهرا تويي حُسن ختام اهل بيت
نام تو زيباست اي مرد قيام اهل بيت
السّلام اي حُجّتَ الله اي امامَ منتظَر
لحظه لحظه مي رسد بر تو سلام اهل بيت
از پيمبر تا امام عسگري، در عصر خود
نقل کردند اين که هستي التيام اهل بيت
مي رسد آن روز که با ذوالفقار مرتضي
مي رسي تا که بگيري انتقام اهل بيت
مرتضي، زهرا، حسن، خون خدا، پيغمبري
مي بري با جلوه ات دل از امام عسگري
نيمه ي شعبان که مي گردد عيان، صاحب زمان
مي کند گل بر لب پير و جوان، صاحب زمان
اشهَد انّ که هستي تو امام آخرين
مي وزد از هر مناره اين اذان، صاحب زمان
تشنه هستم تشنه ي يک جرعه ي ديدار تو
وعده گاه ما شبي در جمکران، صاحب زمان
مي رسي يک روز اي خورشيد پشت ابرها
مي کني پيدا مزار بي نشان، صاحب زمان
با ظهورت مي شود خوشحال زهرا مادرت
پيش مرگت مي شود آن لحظه آقا نوکرت
العجل آقا! بيا چشم انتظاري ها بس است
در فراقت اشک ها و بي قراري ها بس است
اشک ها ي ما که يک لحظه به درد تو نخورد
ناله ها و ضجّه ها و گريه زاري ها بس است
تا به کي جمعه به جمعه ذکر ندبه سر دهيم
ندبه و خون دل و شب زنده داري ها بس است
معصيت، پاکي دوران جواني را گرفت
ما جوان ها را کمک کن، شرمساري ها بس است
بايد آقا درد غربت را فقط فرياد کرد
گوشه گيري هاي ما و راز داري ها بس است
با ظهور خود بيا و مادرت را شاد کن
قلب ويران مرا با مقدمت آباد کن
محمد فردوسي