پيغمبر اكرم(ص) فرمود: «... ان عن يمين الله-- او عن يمين العرش- قوماً منا علي منابر من نور، وجوههم من نور و ثيابهم من نور تغشي وجوههم ابصارالناظرين دونهم قال ابوبكر: من هم يا رسول الله؟ فسكت. فقال الزبير من هم يا رسول الله؟ فسكت. فقال عبدالرحمن: من هم يا رسول الله؟ فسكت. فقال علي عليه السلام: من هم يا رسول الله؟ فقال: هم قوم تحابوا بروح الله علي غير انساب و لا اموال اولئك شيعتك و انت امامهم يا علي. (1) در آغاز حديث به تعبير «قوماً منا» توجه شود. كلمه «منا» تداعي
\da',dd rvhk hc hdvhkdhk
پيغمبر اكرم(ص) فرمود: «... ان عن يمين الله-- او عن يمين العرش- قوماً منا علي
منابر من نور، وجوههم من نور و ثيابهم من نور تغشي وجوههم ابصارالناظرين
دونهم قال ابوبكر: من هم يا رسول الله؟ فسكت. فقال الزبير من هم يا رسول
الله؟ فسكت. فقال عبدالرحمن: من هم يا رسول الله؟ فسكت. فقال علي عليه
السلام: من هم يا رسول الله؟ فقال: هم قوم تحابوا بروح الله علي غير انساب و لا
اموال اولئك شيعتك و انت امامهم يا علي. (1)
در آغاز حديث به تعبير «قوماً منا» توجه شود. كلمه «منا» تداعي مي كند
حديثي را كه پيغمبر اكرم(ص) درباره سلمان فارسي فرمود (سلمان «منا» اهل
البيت) و همچنين از كلمه «قوماً» چند حديث ديگر تداعي مي شود كه يك نمونه از
آنها را يادآوري مي كنيم. اين حديث را منابع متعدد و معتبر اهل سنت از
پيغمبر اكرم(ص) نقل كرده اند كه آن حضرت اين آيه را تلاوت كرد: «و ان تتولوا
يستبدل قوماً غيركم ثم لا يكونوا امثالكم». سوره محمد- 38 اگر شما از دين
خدا روي گردان شويد خداوند قومي را غير شما به جاي شما قرار مي دهد كه
همانند شما- كه از انجام وظايف الهي سر باز مي زنيد- نخواهند بود. كساني كه در
محضر رسول خدا (ص) بودند، پرسيدند: «يا رسول الله من هولاء الذين ان
تولينا استبدلوا بنا؟» اي رسول خدا، آنهايي كه اگر ما رويگردان شديم به جاي ما
قرار مي گيرند، چه كساني هستند؟ «فضرب رسول الله علي منكب سلمان، ثم قال:
هذا و قومه و الذي نفسي بيده لو كان الايمان منوطاً بالثريا لتناوله رجال
من فرس» (2) رسول خدا (ص) با دست بر شانه سلمان زد و آنگاه فرمود: منظور آيه، اين مرد-
سلمان- و قوم او (ايرانيان) مي باشد و به خدائي كه جانم دراختيار او است،
اگر ايمان در ثريا قرار داشته باشد مرداني از فارس (3) به آن دست خواهند
يافت.
باملاحظه اين دو حديث معني «قوماً منا» و رابطه آن با مردم ايران روشن تر
مي شود اما ذيل حديث با ارائه شناسنامه «قوماً منا» مطلب روشن تر مي گردد: «اولئك شيعتك و انت امامهم يا علي». آنان شيعيان تواند و تو امام آناني اي
علي (ع).
روزگاراني سپري مي شود و پيشگوئي پيغمبر اكرم(ص) به وقوع مي پيوندد و
ايران پايگاه تشيع و ايراني با اعتقاد به امامت علي(ع) و اولاد معصومين اش
ساخته مي گردد و بعد از قرنها اين معجزه پيغمبر آشكار مي شود. اما نقطه اوج
اين پيشگوئي از آينده در اين بخش از حديث شريف است كه محوريت پيوند عاشقانه
اين قوم را «روح الله» معرفي مي كند: «هم قوم تحابوا بروح الله» آيا روح
الله كنايه از رحمت خدا، دين خدا، علم خدا و خلفاء الهي است همانگونه كه
علامه مجلسي در ذيل حديث بيان كرده است؟ يا تصريح از شخصي است به نام «روح
الله». البته تا زماني كه شخصي به اين نام پا به صحنه وجود نگذاشته بود و
تا عصر علامه مجلسي و تا قبل از امام راحل در عصر حاضر كه اصولاً در بين
بزرگان و عالمان نقش آفرين ديني، چنين نامي شناخته نشده بود، اگر كسي مي
خواست روح الله را معني كند ناچار بود آن را كنايه از معاني ديگر بداند، اما
آنگاه كه روح الله در ميان «قوم منا» و از پايگاه تشيع و ايمان به امامت
علي(ع)، محور وحدت و محبت الهي قرار مي گيرد و فراتر از مرزهاي ملي گرائي و
ماديگرائي «من غير انساب و لا اموال»، پرچمدار دين الهي شده و نقاب از
چهره
نوراني اسلام ناب محمدي مي گشايد، آيا معني واضح تر و گوياتري از امام
خميني براي «روح الله» مي توان ارائه كرد؟
عالم بزرگ مرحوم آيه الله شيخ عباسعلي اديب اصفهاني در توضيح حديث منقول
از امام باقر(ع) مي گويد: كلمه «روح الله» در اين روايت شريف، اسم است. روح
الله، نامي است كه مردم مطيع او هستند و بدون هيچگونه چشمداشتي او را ياري
مي كنند. ما از ابتداء تا حالا ميان علماء «روح الله» نداشتيم و اگر هم
داشتيم با اين خصوصيات نبوده است. مسلماً مراد حضرت امام است. اين روايت شأن
مردم را هم مشخص مي كند. شأن شهداء و ميدان دارها را و كساني كه واقعاً در
اين زمان جهت ياري خدا زحمت مي كشند و خدمت مي كنند و اين قرينه اي ديگر
است كه مي رساند مراد از «روح الله» در اين روايت اسم شخص است.
آيه الله اديب در جاي ديگر گفته است: زماني كه بعد از پيروزي انقلاب
اسلامي به ديدار امام رفتم در چهره نوراني امام هيبت و عظمت خاصي را ديدم و در
اين حالت بود كه اين شعر را گفتم (چند بيت از آن قصيده غرا):
خم ابروي خميني خم خمخانه شكست
پي پيمانه حق، جرعه و پيمانه شكست
خاك ايران همه چون صفحه شطرنجي بود
مات شده شاه و همه تخته شاهانه شكست
لا به لا كشور ما لانه جاسوسي بود
«لا» شد اين لانه و هم صاحب آن لانه شكست
پاي مردان همه بودي زپي دانه به دام
دست غيب آمد و هم دام و هم اين دانه شكست
دست دزدان پي دزدي همه بر شانه شاه
دست حق، دست ز دزدان و ز سر شانه شكست
بود اين خانه همه پايگه بيگانه
صاحب خانه ز من پايه بيگانه شكست
مكر بر توطئه كردند به روز و مه و سال
مكر روزانه و ماهانه و سالانه شكست
پي نويس ها: 1- بحارالانوار علامه مجلسي ج 5 ص 139 چاپ مؤسسه الوفاء بيروت
2- تفسير الميزان ج 26 ص 250 به نقل از درالمنثور سيوطي.
3- منظور از فارس در آن زمان مجموعه ايران بوده است
دانلود محتوای موضوع
پرینت موضوع
ارسال این موضوع به یک دوست
