همانا تو را به ترس از خدا سفارش میکنم که پیوسته در فرمان او باشی ، و دلت را با یاد خدا زنده کنی ، وبه ریسمان او چنگ زنی ، چه وسیله ای مطمئن تر از رابطه ی تو با خداست؟ اگر سررشته ی آن را به دست گیری، دلت را با اندرز نیکو زنده کن، هوای نفس را با بی اعتنایی به حرام میران ، جان را با یقین نیرومند کن ، و با نور حکمت روشنایی بخش ، وبا یاد مرگ آرام کن ، به نابودی از او اعتراف گیر ، و با بررسی تحولات ناگوار دنیا به او آگاهی بخش، و از دگرگونی روزگار ، و زشتی های گردش شب و روز او را بترسان ، تاریخ گذشتگان را بر او بنما ، و آنچه بر سر پیشینیان آمده به یادش آور. در دیار و آثار ویران رفتگان گردش کن ، و بیندیش که آنها چه کردند؟


 از کجا کوچ کرده ودر کجا فرود آمده اند؟


 از جمع دوستان جدا شده و به دیار غربت سفر کرده اند ، گویا زمانی نمی گذرد که تو هم یکی از آنانی!


 پس جایگاه آینده را آباد کن ، آخرتت را به دنیا مفروش ، وآنچه نمی دانی مگو ، و آنچه بر تو لازم نیست بر زبان نیاور ، و درجادّه ای که از گمراهی آن میترسی قدم مگذار ، زیرا خودداری به هنگام سرگردانی و گمراهی ، بهتر از سقوط در تباهی هاست.


فرازهایی از وصیت نامه امام علی (ع) به امام حسن مجتبی (ع)