شکر لله شـد نـصـیـبـم مشهد شاه رضا


یــافـتـم بــوی بـهشت از مرقد شاه رضا


داده تــوفــیــق خداونـــد کریــم ذوالجلال


تــوتــیــای چشــم کــردم خاک ایوان طلا


بود خالی جای یاران جملگی از مرد و زن


در حریم کعبه سلطان علی موسی الرضا


پا نهادم چون به مسجد یادم آمد از بهشت


صــحــن او دارد شـرف بر قصر جنات العلی


ذکـر گویــان، دیده گریان، در میان کفش کن


پــا نــهــادم اشــک جاری شـــد از دیده ها


بــر در اول که ســقــاخـانه آن حضرت است


آن کــوثــر در مــیــانــش شــربت بــــیمارها


هــر کــه زو یک جام نوشد درد او زایل شود


از حــکــیمان و طبیبــان جهــان او را شفــا


چــون زیــارتنــامه خــوانــدم بــازآوردم بیــاد


حــق حقــداران و حــق قوم و خویـش اقربا


جــان عــالــم زنــده از جــان رضــاسـت


جـســم را صــحــت زدرمــان رضـاســت


آرزوی بـــاغ جـنـت کـــــی کـــــــــــــــنـد


آنــــــکه دائــم بــر ســر خوان رضاست


کـــــی شــــــود گــریــان بــه روز رسـتخیز


دیـــــــده و چـشـمـی کـــه گریان رضاست


مـــن ز کــوی شــاه هشتم گریان می روم


با دل پر حســرت و با قلب سوزان می روم


مـعـتـکـف شد جان من اندر سـر کوی رضا


جان در اینجا ماند و من با جسم بیجان می روم


جــان مــن پروانه ان گرد حریمش در طواف


اشک ریزانم چو شمع و دیده گریان می روم