بسم الله الرحمن الرحيم

شايد شما هم مواجه شده باشيد با افرادي که از نظر روحي بيش از اندازه تاکيد دارن به اينکه اعمالشون ناقصه وگناه کردن و تصورشون اينه که قطعا مورد عذاب الهي واقع ميشن .

 در طرف مقابل افرادي وجود دارن که به شدت روي رحمت الهي تکيه ميکنن و تصورشون اينه که رحمت الهي قطعا شامل حالشون ميشه و لازم نيست خيلي نگران باشن، .

اما واقعا حالت روحي ما چطور بايد باشه ؟ کدوم طرف درسته؟

بيشتر رحمت الهي رو به خودمون تلقين کنيم ياگناهامون  و ناقص بودن اعمال و اخلاص نداشتن و... رو به خودمون گوشزد کنيم؟

اين بحثي بسيار مهم و دقيق در بحث رشد اخلاقي و معنوي و تربيت ديني است که در دين با عنوان بحث خوف و رجا مطرح شده.

اگر خوف ما زياد باشه باعث نا اميدي ما از رحمت الهي خواهد شد   حتي در برخي موارد ممکنه فرد از تلاش براي کسب رضاي الهي هم دست برداره و از طرفي رجا و اميد به تنهايي و بدون خوف هم ميتونه باعث بي خيالي و بي مبالاتي در کارها بشه و فرد به راحتي به خودش اجازه گناه بده

امام صادق عليه السلام به نقل از پدر بزرگوارش فرموده است : انّه ليس من عبد مؤمن إلّا و فى قلبه نوران : نور خيفة و نور رجاء ، لو وزن هذا ، لم يزد على هذا ولو وزن هذا ، لم يزد على هذا

 در قلب هر مؤمن ، دو نور وجود دارد : نورى از ترس و نورى از رجا ، كه اگر با هم در ترازو نهاده شوند ، هيچ كدام از ديگرى بيشتر نخواهد بود

البته افرادي که از اين حالت تعادل خارج شده اند بايد  متناسب با حالت روحي خود طرفي را که در درون خود ضيف تر مي بينند تاکيد و تلقين وتفکر و مطالعه  کنن تا حالت تعادل برگرده و مسير رشدشون هموار بشه.

وبه قول محققي

خوف ، داروى غفلت است و رجا ، معالج يأس ، بايد ديد كه كدام يك از اين دو بيمارى ، بر قلب عارض شده است تا داروى مناسبش استعمال شود