حدیثی از امام حسن مجتبی ذکر شده بود گفتم نیمه رمضانه بالا بیاد شاید استفاده دوستان بشه

 
نوشته شده توسط : شهید پلارک  » 
بعضی روزها از آن روزهاست، 

	دلت میخواهد بنشینی یک گوشه

	

	....................

	زانوهایت را در آغوش بگیری، به قبل فکر کنی و به بعد 

	.............

	فقط بغض کنی بی هیچ دلیل... 

	بی هیچ بهانه ای...

	بعضی روزها، از آن روزهاست 

	و چه خوب بود اگر می شد در این روزها،

	تابلویی به گردن انداخت و یا کاغذی به پیشانی چسباند

	که رویش نوشته باشد:

	عزیزانم، من شما را دوست دارم،

	ولی لطفا امروز نزدیک من نشوید...

	و چقدر بهتر می شد که جای کامنت هم داشت...

	به اندازه ی اینکه:

	آمدم، نبودی... باز هم می آیم...

	

	

	زیبا بود ممنون

	

	

	گاهی فراموش کردن بعضی ها مثل فراموش کردن نفس کشیدنه

	

	

	 

 

	

	

	

	

	به غربت دلم خوش آمدی رمضان مهربان

	

	چه مهربان یار و چه نیکو انیس و چه زیبا ندیم منی ای اهل غمزه و اغماض ،

	

	ای ماه بی مثال

	

	رمضان ، ای موسم غفران و غوغای عفو.

 16- تقوا در مقررات دینی ما ضامن چه چیزهایی است؟





(نکته مهم و قابل توجه ) 



در مقررات دینی می بینیم که تقوا ضامن وثیقه ی بسیاری از گناهان شناخته شده ، ولی نسبت به بعضی دیگر از گناهان که تاثیر و جاذبه قوی تری دارد دستور حریم گرفتن داده شده .



مثلا در مقررات دینی گفته نشده که خلوت کردن با وسیله دزدی یا شراب خواری یا قتل نفس حرام است،

مثلا مانعی ندارد که کسی در شب خانه ی خلوتی به سر برد که اگر بخواهد ، العیاذ بالله شراب بخورد هیچ رادع و مانعی نیست.

همان ایمان و تقوا ضامن انسان است.



ولی در مساله جنسیت به حکم تاثیر قوی و تحریک شدیدی که این غریزه در وجود انسان دارد ، این ضمانت از تقوا برداشته شده  و دستور داده شده که خلوت با وسیله بی عفتی ممنوع است ، زیرا این خطر ، خطری است که می تواند احیانا در این حصار هر اندازه منیع و مستحکم باشد نفوذ کند و این حصار را فتح نماید.







17-آیا انسانها غیر از قوانین الهی به قوانین مدنی هم احتیاج دارند؟





البته شک نیست که قانون هم به نوبه ی خود یکی از حقایق زندگی است .

گذشته از قوانین کلی الهی ، مردم احتیاج دارند به یک سلسله قوانین و مقررات مدنی ،

ولی آیا می توان تنها با وضع و تکثیر قانون ، جامعه را اصلاح کرد؟



قانون حد و مرز معین میکند، پس باید قوه  و نیرویی در خود مردم باشد که این حدود و مرزها را محترم بشمارد و آن همان است که به آن نام تقوا داده اند.



می گویند باید قانون محترم باشد.این صحیح است .

ولی آیا تا اصول تقوا محترم نباشد، میتوان نام احترام قانون را برد.

 گریه و تاسف برای برخی از کاربران

 

13- حضرت علی تقوا را به چه چیزی تعبیر گرده است؟





 "الا فصونوها و تصونوا بها "

یعنی تقوا را حفظ کنید و بوسیله ی تقوا برای خود مصونیت درست کنید.

امیرالمومنین  علیه السلام تعبیری بالاتر از این هم دارد که نه تنها تقوا را در محدودیت و مانع آزادی نمی داند ، بلکه علت و موجب بزرگ آزادی را تقوای الهی می شمارد.



در خطبه ی 228 می فرماید :

" فان تقوی الله کفاتح سداد ، و ذخیره معاد ،وعتق من کل ملکه ، و نجاه من کل هلکه ، بها بنجح الطالب ، و ینجو الهارب و تنال الرغائب "

یعنی تقوا کلید درستی و اندوخته ی روز قیامت است ، آزادی است از قید هر رقیب ، نجات است از هر بدبختی.







14- چه رابطه ای میان تقوا و آزادی وجود دارد ؟



به وسیله تقوا ، انسان به هدف خویش می رسد و از دشمن نجات پیدا میکند و به آرزوهای خویش نائل می گردد .



- تقوا در درجه اول و به طور مستقیم  از ناحیه ی اخلاقی و معنوی به انسان آزادی می دهد و او را از قید رقیب و بندگی هوا و هوس آزاد میکند ، رشته حرص و طمع و حسد و شهوت و خشم را از گردنش بر میدارد.

ولی به طور غیر مستقیم در زندگی اجتماعی هم آزادیبخش است

- رقیب ها و بندگی های اجتماعی ، نتیجه رقیت معنوی است .آنکس که مطیع پول و مقام است ، نمی تواند از جنبه ی اجتماعی ، آزاد زندگی کند . لهذا درست است که بگویم:

  " عتق من کل ملکه "

یعنی تقوا همه گونه آزادی به انسان میدهد.



پس تقوا تنها نه این است که قید و محدودیت نیست ، بلکه عین حریت و آزادی است.







15- چرا تقوا در بعضی افراد باعث غرور می گردد؟



ممکن است آنچه در تقوا گفته شد ، که حرز و حصن و حافظ و حارس است ، موجب غرور و غفلت بعضی گردد و خیال کنند که آدم متقی، معصوم از خطا است و توجه به خطرات متزلزل کننده و بنبانکن تقوا ننمایند.

ولی حقیقت این است که تقوا هم  هر اندازه عالی باشد ، به نوبه ی خود خطراتی دارد .



- آدمی در عین اینکه باید در حمایت و حراست تقوا زندگی کند  ، باید خود حافظ و حارش تقوا بوده باشد ، و این به اصطلاح دور نیست.

مانعی ندارد که یک چیز وسیله حفظ و نگهداری ما باشد و در عین حال ما هم موظف باشیم او را حفظ کنیم .

درست مثل همان جامه که مثال زدم:

جامه حافظ و حارس و نگهبان  انسان از سرما و گرما است و انسان هم حافظ و حارس جامه ی خویش است از دزد .

 

	

	مرا حرفی است اندر دل ، اگر گویم زبان سوزد

	

	وگر پنهان کنم دانم ، که مغز استخوان سوزد

	

	.....

	

	

	

	 

 

اما زخم رفیق می سوزاند...بد هم می سوزاند...



این وسط اگر بدانی مقصر هم نبوده ای اگر بفهمی حرمت رفاقت چند ساله ات را شکستند



به خاطر هیچ و پوچ انگار بر همه این زخم ها نمک هم پاشیده اند...



و این روزها زخم هایم به طعنه به من می گویند: چه دوستان با نمکی داری!



من هنوز هم به ظاهر رو به راهم...



هنوز هم همان لبخند ها...



همان حرف ها...



همه چیز سرجایش است.هیچ چیز کم نشده، راستش چند تا چیز اضافه تر شده است.



یک زخم، یک ترک عمیق،



مشتی حرف که هیچگاه از سر حد گلو بالاتر نخواهند آمد



ومشتی تکه های خرد شده...



تکه های حرمت رفاقت!



این ها وخیلی چیزهای دیگر را که بدانی،



حکمت ارتش تک نفره را هم می فهمی...

 

10-تقوا در زبان پیشوایان دین به چه چیزی تعبیر شده است؟



با در نظر گرفتن این که در زبان پیشوایان بزرگ دین ، از تقوا به حصار و حصن و امثال اینها تعبیر شده ،

ممکن است کسانی که با نام آزادی خو گرفته اند و از هر چیزی که بوی محدودیت بدهد ، فرار می کنند ،

چنین تصور کنند که تقوا هم یکی از دشمنان آزادی و یک نوع زنجیر است برای پای بشر .







11-آیا تقوا محدودیت است یا مصونیت ؟



تقوا محدودیت نیست، مصونیت است.

فرق است بین محدودیت و مصونیت.

اگر هم نام آن را محدودیت بگذاریم ، محدودیتی است که عین مصونیت است.

مثال عرض میکنم :

بشر خانه می سازد، اتاق می سازد ،به دور خانه اش دیوار می کشد . چرا این کارها را میکند؟

برای اینکه خود را از زمستان و از گزند سرما و در تابستان از آسیب گرما حفظ کند ، برای آنکه لوازم زندگی خود را در محیط امنی که فقط در اختیار شخص خود اوست بگذارد ، زندگی خود را محدود میکند به این که غالبا در میان یک چهار دیواری معین بگذارد ، حال نام این را چه باید گذاشت؟

آیا خانه و مسکن برای انسان محدودیت است و منافی آزادی اوست ، یا مصونیت است؟







12-تقوا در قران به چه چیز تشبیه شده است؟



تقوا هم برای روح مانند خانه است برای زندگی ،

و ماننده جامه است برای تن .

اتفاقا در قران مجید  از تقوا به جامه تعبیر شده ، در سوره مبارکه ی اعراف آیه ی 26 ،

بعد از آنکه نامی از جامه های تن می برد ، می فرماید :



	

		

			

				

					

						وَلِبَاسُ التَّقْوَىٰ ذَٰلِكَ خَيْرٌ   
				
			
		
	






یعنی تقوا که جامه روح است بهتر و لازم تر است .

آن وقت می توان نام محدودیت روی چیزی گذاشت که انسان را از موهبت و سعادتی محروم کند.

 

آمده ام . . .



بهانه ای برای ماندن ندارم . . .



ولی نمیدانم که چرا نمی روم . . . !

 7- چه کنیم تا بتوانیم از گناه و معصیت پرهیز کنیم؟



در کتب اخلاقی گاهی از قدما یاد میکنند که برای انکه زیاد حرف نزنند ، سنگریزه در دهان خود می گذاشتند که نتوانند حرف بزنند، یعنی اجبار عملی برای خود درست می کردند . معمولا دیده می شود که از این طرز عمل بعنوان نمونه ی کامل تقوا نام برده می شود ، در صورتی که اجبار عملی به وجود آوردن برای پرهیز از گناه و آنگاه ترک کردن گناه ،

کمال محسوب نمی شود.

اگر توفیق چنین کاری پیدا کنیم و از این را مرتکب گناه نشویم ، البته از گناه پرهیز کردیم ، اما نفس ما همان اژدها است که بوده است ،فقط از غم بی آلتی افسرده است .

آن وقت کمال محسوب می شود که انسان بدون اجبار عملی و با داشتن اسباب و آلات کار ، از گناه و معصیت پرهیز کند .

اینگونه اجتناب ها اگر کمال محسوب می شود ، از جنبه مقدمیتی است که در مراحل اولیه برای پیدا شدن ملکه ی تقوا ممکن است داشته باشد، زیرا پیدایش ملکه تقوا بعد از یک سلسله ممارست و تمرین های منفی است که صورت می گیرد.

اما حقیقت تقوا غیر از این کارهاست.

حقیقت تقوا همان روحیه ی قوی و مقدس عالی است که خود ، حافظ و نگهدارنده انسان است، باید  مجاهدت کرد تا آن معنا و حقیقت پیدا شود.





8- لازمه خارج شدن از زندگی حیوانی چیست؟



لازمه اینکه انسان از زندگی حیوانی خارج شود و یک زندگی انسانی اختیار کند ،

این است که از اصول معین و مشخص پیروی کند.

و لازمه اینکه از اصول معین و مشخص پیروی کند این است که خود را در چهارچوب همان اصول محدود کند  و از حدود آنها تجاوز نکند و آنجا که هوی و هوس های آنی او را تحریک میکند که از حدود خود تجاوز کند ، خود را نگهداری کند .

نام این خود نگهداری که مستلزم ترک اموری است ، تقوا است.





9- آیا تقوی لازمه دینداری است یا انسانیت؟



نباید تصور کرد که تقوا از مختصات دینداری است ، از قبیل نماز و روزه ، بلکه تقوا لازمه ی انسانیت است.

انسان اگر بخواهد از طرز زندگی حیوانی و جنگلی خارج شود ، ناچار است که تقوا داشته باشد .

 4-تقوی دینی الهی را شرح دهید؟



آنچه که هست حفظ و صیانت خود از گناه که نامش تقوا است و به دو صورت ممکن است ، به تعبیر دیگر ما دو نوع تقوا

می توانیم داشته باشیم :

الف- تقوایی که ضعف است

ب- تقوایی که قوت است



نوع اول اینکه انسان برای این که خود را از آلودگی های معاصی حفظ کند ، از موجبات آن ها فرار کند و خود را همیشه از محیط گناه دور نگه دارد، شبیه کسی که برای رعایت حفظ الصحه ی خود ، کوشش میکند خود را از محیط مرض میکروب و از موجبات انتقال بیماری دور نگه دارد، سعی میکند مثلا به محیط مالاریا خیز نزدیک نشود، با کسانی که به نوعی از بیماری واگیر دار مبتلا هستند معاشرت نکند.



نوع دوم اینکه در روح خود حالت و قوتی بوجود می آورد که به او مصونیت روحی و اخلاقی میدهد که اگر فرض در محیطی قرار بگیرد که وسایل و موجبات گناه و معصیت فراهم باشد ، آن حالت و ملکه روحی ، او را حفظ میکند و مانع می شود که آلودگی پیدا کند ، مانند کسی که به وسایلی در بدن خود مصونیت طبی ایجاد میکند که دیگر نتواند میکروب فلان مرض در بدن او اثر کند.







5-تصور بییشتر مردم از تقوا ، چه نوع تقوایی است؟



در زمان ما تصوری که  عموم مردم از تقوا دارند ، همان نوع اول است ، اگر گفته می شود فلان کس آدم با تقوایی است ، یعنی مرد محتاطی است، انزوا اختیار کرده و خود را از موجبات گناه دور نگه می دارد . این همان نوع تقواست که گفتیم ضعف است.

شاید علت پیدایش این نوع تصور، این است که از اول تقوا را برای ما پرهیزکاری و اجتناب کاری ترجمه کرده اند و تدریجا پرهیز از گناه به معنای پرهیز از محیط و موجبات گناه تلقی شده و کم کم به اینجا رسیده که کلمه تقوا در نظر عامه ی مردم معنای انزوا و دوری از اجتماع می دهد.





6-لازمه ی یک حیات عقلی و انسانی چیست ؟



لازمه اینکه انسان حیات عقلی و انسانی داشته باشد این است که تابع اصول معینی باشد ، و لازمه اینکه انسان از اصول معینی پیروی کند ، این است که از اموری که با هوا و هوس او موافق است ، ولی با هدف و اصول زندگی او منافات دارد ، پرهیز کند ، ولی لازمه همه اینها این نیست که انسان اجتناب کاری از محیط و اجتماع را پیشه سازد.

راه بهتر و عالی تر این است که انسان در روح خود ملکه و حالت و مصونیتی ایجاد کند که آن حالت حافظ و نگهدار او باشد.



این که انسان از محیط لغزنده دوری کند و نلغزد هنر نیست ، هنر در این است که در محیط لغزنده ، خود را از لغزش حفظ و نگهداری کند.