بر خود لرزیدم . بی اغراق احساس کردم دارم انسانی را می بینم که در اوج فقر ونداری ودر

بدترین شرایط اقتصادی در اوج عزت در پیشگاه الهی است. نمی خواهم بزرگ نمایی کنم واو

را انسانی متعالی بدانم که تشخیص این مسئله در اندازه بزرگان است اما نمی توانم

احساس کوچکی خودم را در برابر چنین افرادی کتمان کنم. همان فردی که دیروز من او را

محک می زدم که به او چند ریالی بدهم یا ندهم،حالا به نظرم چنان جایگاهی در پیشگاه

الهی دارد گه من باید سال ها وسال ها تلاش می کردم تا شاید به درجه ای از آن جایگاه

دست پیدا کنم . گویی صدای مولا علی در خطبه قاصعه نهج البلاغه را دوباره می شنید م آن

زمان که از خطرات "کبر"می فرمود وتلاش ویژه ای که شیطان برای از بین بردن امثال من از

این طریق می کند. با خود گفتم خدایا یعنی چند نفر از افرادی که در اطراف من هستند ومن

بر اثر غفلت خود را برتر از آن ها می بینم کسانی هستند که باید من کوچکی آن ها را بکنم.

یعنی می شود با این در س بزرگی که به من دادی از این پس به توصیه امامان معصوم باور

داشته باشم و خود را کمتر از همه بندگانی که با من ارتباط دارم ببینم حتی از رزباله جمع

کن ها...