تنهای اول

ای کاش سراب نبود، نه ای کاش سراب بود… چه می گویم…شاید هذیان است…نمی دانم! ما همان تشنگان دیدار روی تو هستیم و دنیا هم شده است صحرای ما، هر چه شمال و جنوب و شرق و غرب صحرا رامی گردیم ، خبری نیست، نه از روی تو ،نه از بوی تو…فقط سراب است و خیال. گاهی در این صحرا ، غباری می بینیم و سواری ،پس می شتابیم به سویش، همچو تشنگان…همچو سرگشتگان… شاید آن سوار تو باشی…اما نه نیستی، غبار و سوار سراب است و اوهام. گاهی از این صحرا ، صدای چه چه
jkihd h,g