بسم رب الجواد ع

محبت مانند سکه‌اي است که دو رو دارد يک طرف عشق و علاقه به محبوب و روي ديگر آن خوف و ترس جدايي از محبوب. و هر چه درجه اين محبت بيشتر مي‌شود، خوف و ترس جدايي نيز بيشتر مي‌شود. بالاترين خوف و ترس از خدا را معصومين عليهم السلام دارند چرا که بالاترين عشق و علاقه و محبت نسبت به پروردگار را دارند آنقدر مجذوب ديدار حقّند که وقتي در مقابل خدا مي‌ايستند از هرچه غير خداست رها مي‌شوند و فقط در لحظه وصال حبيب است که زخم‌هايشان را مي‌‌توان مرهم نهاد و مدارا کرد، چون محو جمال محبوبند و از ترس جدايي از او چون مارگزيده به خود مي‌نالند و مي‌فرمايند: «مولاي من! گيرم که بر عذاب تو صبر کنم ولي چگونه مي‌توانم بر فراق و جدايي تو صبر کنم.»

امام علي عليه السلام مي‌فرمايند: «ياري کنيد مرا با پرهيز از گناه، تلاش، عفت و پاکدامني و انجام وظيفه.»(2) (گناه ما را از امام جدا مي‌کند) بنابراين نمي‌توانيم بدنبال هوي و هوس بوده و ادعا کنيم که عاشق پروردگار خود هستيم. چون خداوند نيز در قرآن مي‌فرمايد: «و اما کسي که از مقام پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس بازداشت بي‌گمان پناهگاهش بهشت است.»

به اين مقام نخواهيم رسيد مگر با معرفت که آن را نيز بايد از معصومين کسب کنيم و ابتدا بايد نسبت به خود آن عزيزان محبت داشته و حتي بسيار تلاش کنيم. زيرا که آن‌ها واسطه فيض الهي‌اند.

الف) ياد حضرت در دل­هايمان:

ز خاک تيره مي‌رويد وليکن نگاهش بر شعاع آفتاب است.

دغدغه فکري ما چيست؟ آيا فقط به دنبال زندگي روزمره و مدگرايي و چشم و هم چشمي هستيم؟ فلان وسيله زندگيمان کمتر از ديگري نباشد؟ آيا فکر کرده‌ايم که حرف‌ها، رفتارها و کردارهايمان مورد رضايت امام عصر روحي فداه هست يا نه؟

آيا در مقابل ايشان اداي دين کرده‌ايم؟ اگر نتوانسته‌ايم ، هميشه دعا کنيم و از خدا بخواهيم که: خدايا ما را بر اداء حقوق حضرتش و جهد و کوشش درگاهش و دوري از عصيان و نافرماني‌اش ياري بفرما.