احوال مردم آخرالزمان
شاید بتوان گفت که بیشترین مطالب مربوط به معارف امام زمان‏ (عج)  که از زبان حضرت على‏ (ع) نقل شده است به تبیین اوضاع آخرالزمان و وقایعى که در آن دوره پیش مى‏ آید اختصاص دارد. آن حضرت ضمن تشریح آن پیشامدها چگونگى مقابله با آن‏ها را نیز بیان مى ‏نمایند.
این حوادث شامل مسایل فرهنگى و اجتماعى و اخلاقى و تربیتى و طبیعى مى‏ گردد. از آنجا که کم و بیش خیلى از این ویژگى ‏ها در دوره ما حداقل در بعضى از عرصه‏ ها به چشم مى‏ خورد، جهت آشنایى بیشتر و چاره اندیشى مناسب‏ تر به مواردى از آن‏ها اشاره مى‏ شود. بدان امید که موجب تنبه و بیداریمان شده و از طریق آشنا شدن با این امور پیشاپیش تدابیرى را اتخاذ کنیم که از عوارض منفى آن‏ها خود و جامعه‏ مان را در امان نگه داریم.

یأتى على النّاس زمان لا یُقَرَّبُ فیه الّا الماحِلُ و لا یُظَرَّفُ فیه الّا الفاجِرُ، وَ لا یُضَعَّفُ فیهِ اِلّا الْمُنْصِفُ، یَعُدّونَ الصَّدَقَة فیه غُرْما، و صِلةَ الرَّحِمَ مَنّاً، و العبادَةَ اسْتِطالَةً على النّاسِ! فَعِنْدَ ذلِکَ یکونُ السُّلْطانُ بمشوَرَةِ الاِماءِ و امارة الصبیانِ و تدبیر الخِصیان.[۱]   

 روزى خواهد آمد که در آن سخن چین‏ها مقرّب خواهند شد و افراد بدکار، زیرک خوانده مى ‏شوند، افراد با انصاف را ناتوان به حساب مى‏ آورند، صدقه و انفاقِ در راه خدا را غرامت پندارند، و صله رحم و آمد و شد با خویشاوندان را با منّت انجام مى‏دهند، و بندگى و اطاعت خدا را وسیله فخر فروشى براى مردم قرار مى ‏دهند. در چنین زمانى حکومت با مشورت زنان و امارت کودکان و تدبیر خواجه‏ گان انجام مى ‏گیرد.

روى اصبغ بن نباته عن امیرالمؤمنین‏ علیه السلام قال: سمعته یقول: یظهر فى آخرالزمان و اقتراب الساعة و هو شرّ الازمنة نسوة کاشفات عاریات متبرجات، من الدین خارجات، و الى الفتن مائلات، و الى الشهواتِ و اللّذّاتِ مسرعات، للمحرماتِ مستحِلّات، و فى جهنم خالدات.[۲]  

 اصبغ بن نباته مى‏ گوید: شنیدم که امیرالمؤمنین ‏(ع)  فرمودند: در آخر الزمان که بدترین زمانهاست در موقعى که روز قیامت نزدیک شود زنانى ظاهر مى‏ شوند بدون حجاب، در حالى که زینت‏هاى آن‏ها پیداست در انظار عمومى رفت و آمد مى‏ کنند، آن‏ها از دین خارج مى ‏گردند (به احکام دینى پایبند نمى ‏باشند) و به امور فتنه ‏انگیز وارد مى‏ شوند و به سوى شهوات و لذت ‏جویى‏ ها روى مى‏ آورند، حرام‏هاى خدا را حلال مى‏ شمارند. اینگونه از زنان در جهنم خواهند ماند.

و فقهاؤهم یفتون بما یشتهونَ، و قُضاتُهُم یقولونَ مالا یَعْلمونَ و اکثُرهمْ بالزورِ یشهدونَ! من کان عنده دراهم کان موقّراً مرفُوعاً و من یعلمون انه مقلّ فهو عندهُم موضُوع.[۳]

فقیهان آخرالزمان طبق آنچه که دلشان بخواهد فتوا مى‏دهند، و قاضى ‏هایشان به چیزى که نمى ‏دانند حکم مى‏ کنند و بیشتر آن‏ها به دروغ شهادت مى ‏دهند. کسى که پول دارد در نزد آن‏ها عزیز و محترم است، ولى شخصى که بى ‏پول باشد در پیش آن‏ها زبون و حقیر است.

عن النزال بن سبرة قال خطبنا علىّ ‏بن ابیطالب‏علیه السلام  فحمد اللّه و اثنى علیه، ثم قال: سلونى ایها الناس قبل ان تفقدونى ثلاثاً فقام الیه صعصعة بن صوحان، فقال: یا امیرالمؤمنین! متى یخرج الدجّال؟…فقال‏علیه السلام  احفظ! فان علامة ذلک اذا امات الناس الصلاة، واضاعوا الامانة و استحلّوا الکذب، و اکلوا الربا، و اخذوا الرّشا، و شیّدوا البنیان و باعوا الدین بالدنیا و استعملوا السفهاء و شاوروا النساء، و قطعوا الارحام، و اتّبعوا الاهواء و استخفّوا بالدماء و کان الحلم ضعفاً، و الظلم فخراً…[۴]

نزال‏ بن سمره مى‏ گوید: على ‏بن ابیطالب ‏(ع)  براى ما خطبه ‏اى خواند و خداوند را حمد گفته و ستایش کرد، سپس فرمود: قبل از آنکه من از میان شما بروم از من سؤال کنید (این جمله را سه مرتبه تکرار کرد) در این موقع صعصعة بن صوحان از جاى خود بلند شد و گفت: یا امیرالمؤمنین! دجال در چه زمانى خروج مى‏ کند؟
…حضرت فرمود: آنچه را مى‏ گویم به خاطر بسپار! دجال وقتى ظهور خواهد کرد که مردم نماز را ترک کنند و امانت را ضایع سازند و دروغ گفتن را مباح شمارند و رباخوارى کنند و رشوه بگیرند و ساختمان‏ ها را محکم سازند و دین را به دنیا بفروشند و سفیهان را به کار بگمارند و با زنان مشورت نمایند (در آن مواردى که خارج از عهده آنهاست) و صله ارحام را قطع کنند و از هوى و هوس‏ها پیروى کنند و خون یکدیگر را ناچیز بشمارند. حلم و بردبارى را نشانه و علامت ضعف و ناتوانى بدانند و ستم را افتخار به حساب آورند…

عن على ‏علیه السلام  قال: یأتى على الناسِ زمان همّتُهم بطونهم، و شرفُهُم متاعهم و قبلتهم نساؤهم و دینهم دراهمهم و دنانیرهم، اولئک شرار الخلق، لا خلاق لهم عنداللّه.[۵]
امیرالمؤمنین‏ (ع)  فرمودند: براى مردم زمانى خواهد آمد که در آن زمان همّت و هدف آن‏ها شکمشان خواهد بود. شرف و اعتبارشان به کالا و اموالشان بستگى دارد. قبله آن‏ها زنانشان و دینشان درهم و دینارشان (پولشان) است. آن‏ها بدترین مردمند که در نزد خداوند بهره و سهمى براى آن‏ها نیست.

عن على‏ علیه السلام قال: یاتى على الناس زمان لا یتبع فیه العالم و لا یستحیى فیه من الحلیم و لا یوقّر فیه الکبیر و لا یُرحَمُ فیه الصغیر یقتل بعضهم بعضاً…[۶]
على بن ابیطالب‏ (ع)  فرمودند: براى مردم زمانى مى‏ آید که در آن زمان از عالم پیروى نمى‏شود و از افراد صبور و با حلم حیا نمى ‏کنند (او هر اندازه در مقابل بدى مردم حلم نشان مى ‏دهد آن‏ها حیا نمى ‏کنند) در آن دوره بزرگ را گرامى نمى ‏دارند و به کوچک رحم نمى ‏کنند. بعضى از مردم بعض دیگر را به قتل مى ‏رسانند… (مردم همدیگر را بدون دلیل مى ‏کشند)

عن عاصم بن ضمرة عن على ‏علیه السلام  انه قال: لتملانّ الارض ظلما و جوراً حتى لا یَقُولَ اَحَد اللّه الاّ مستخفیاً، ثم یاتى اللّه بقومٍ صالحین یملَؤُونها قِسطاً و عدلاً کما مُلِئَتْ ظلماً و جوراً. [۷]
عاصم بن ضمره از حضرت على ‏(ع)  روایت کرده است که آن حضرت فرمودند: [در آخر الزمان] زمین پر از ظلم و ستم خواهد شد به گونه‏اى که حتى یک نفر لفظ اللّه را بر زبان جارى نخواهد کرد مگر در نهان، بعد از این دوره است که خداوند مردم صالحى را خواهد آورد که زمین را پر از عدل و داد کنند همان گونه که پیش از آن پر از ظلم و ستم شده است.

ان بین یدى القائم‏ علیه السلام سنین خدّاعة یُکَذَّبُ فیها الصادق و یصدّق فیها الکاذِبُ و یُقَرّبُ فیها الماحِلُ و ینطق فیها الرُّویَبْضَةُ قلت و ما الرُّویَبْضَةُ و ما الماحِلُ؟ قال: او ما تقرؤون القرآن قوله و هو شدیدُ المِحال قال: یُریدُ المکر، فقلتُ و ما الماحِلُ؟ قال: یرید المکّارَ.[۸]
حضرت على‏ (ع) مى‏ فرمایند: قبل از قیام قائم سال‏هاى پر خدعه و نیرنگى در پیش است، در این سال‏ها راستگویان دروغگو شمرده مى ‏شوند در عوض دروغگویان راستگو شناخته مى‏ شوند، در این سال ماحل تقرب پیدا مى ‏کند و رویبضة در سخن گفتن پیش قدم مى ‏گردد.
راوى مى‏گوید: عرض کردم ماحل و رویبضه به چه کسانى گفته مى‏ شود؟ حضرت فرمودند: مگر در قرآن نخوانده‏اى که خداوند مى ‏فرماید: و هو شدید المحال قال‏ (ع) : یرید المکر فرمودند: منظور از ماحل آدم مکارى است که به وسیله مکر زیاد مردم را به خود متوجه مى‏ کند.
تذکر: در این روایت رویبضة معنى نشده است در جاى دیگر به مناسبتى پیامبر اکرم ‏صلى الله علیه و آله  مى‏ فرمایند:
رویبضة الرجلُ التّافِهُ ینطقُ فى امر العامّةِ
یعنى مرد حقیر و بى شخصیتى که علی رغم عدم شایستگى، در امور عامّه مردم دخالت مى ‏کند و به جاى آن‏ها اظهار نظر مى‏ نماید.

[۱] نهج‏ البلاغه فیض الاسلام، حکمت ۹۸ ص ۱۱۳۲
[۲] منتخب‏ الاثر، ص۴۲۶ح ۴ ط مکتبة الصدر.
[۳] بشارة الاسلام، ص۸۰ ط دار الکتب الاسلامى؛ الزام الناصب، ص ۱۸۵ط مؤسسه مطبوعاتى حق بین، با کمى اختلاف، به نقل از روزگار رهایى.
[۴] بحارالانوار، ج ۵۲ص۱۹۲و ۱۹۳
[۵] کنزالعمال، ج۱۱ص۱۹۲ح ۳۱۱۸۶
[۶] کنزالعمال، ج۱۱ص۱۹۲ح ۳۱۱۸۷
[۷] بحارالانوار، ج ۵۱ ص۱۱۷ منتخب الاثر، ص ۴۸۴
[۸] غیبت نعمانى، ص ۲۷۸

منبع :

کتاب : چهل حدیث امام زمان (عج) در کلام امیرالمؤمنین (ع)  ؛  مؤلف: سید صادق سید نژاد

الهی بحق عمۀ سادات «عجل لولیک الفرج»

ممنون از مطالب زیباتون جناب منتظر ظهور
بسیار عالی بود
اجرکم عندالله