الا یا ایها المهدى، مدام الوصل ناولها
که در دوران هجرانت بسى افتاد مشکلها
صبا از نگه کویت نسیمى سوى ما آورد
ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها
چو نور مهر تو تابید در دلهاى مشتاقان
ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محملها
دل بى ‏بهره از مهرت، حقیقت را کجا یابد
حق از آیینه رویت، تجلى کرد بر دلها
به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبان را
ز تقوا داد زاد ره، ز طاعت بست محملها
به حق سجاده تزیین کن، مَهِل محراب و منبر را
که دیوان فلک صورت، از آن سازند محفلها
شب تاریک و بیم موج و گردابى چنین هایل
ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحلها
اگر دانستمى کویت، به سر مى‏ آمدم سویت
خوشا گر بودمى آگه، ز راه و رسم منزلها
چو بینى حجت حق را، به پایش جان فشان اى فیض!
متى ما تلق من تهوى، دع الدنیا و اهملها

فیض کاشانی




 

من دل شکسته ام تو چرا گریه می کنی؟

داری کدام بغض مرا گریه می کنی؟

گریان غروب ها به کجا خیره می شوی؟

هر روز صبح زود چرا گریه می کنی؟

دارم برای غربت تو گریه می کنم

داری برای غربت ما گریه می کنی؟

عمری ست از تو غافلم و تو برای من

شب های جمعه پیش خدا گریه می کنی

دلشوره های امشب من بی دلیل نیست

سر بر کدام خاک؟ کجا گریه می کنی؟

این ابرها همیشه که باران نمی شوند

شاید تو بغض کرده ای یا گریه می کنی

...

برگشته ایم خسته و شرمنده و فقیر...

یا ایها العزیز...چرا گریه می کنی؟

حسن بیابانی

حال و احوال گرفتار تماشا دارد

گریه ی عبد گنـه کار تماشا دارد

آمدم گریه کنم تا که نگاهی بکنی

چون ستاره به شب تـار  تماشا دارد

هر چه شد بین من و تـو  ز همه پوشاندی

آبروداری  ستّار  تماشا دارد

بارها زیـر همه قـول وقـرارم زده ام

دست گیری تو هر بار تماشا دارد

مهربـانی بـه گنـه کار بُود عادت تو

کرم سفره غفّار تماشا دارد

ماه ، ماه رجب و سفره بـه نـام عـلی است

لحظه ی جلوه، رخ یـار تماشا دارد

عاشق نیمه شب صحن و سرای نـجفـم

حرم حیدر کـرّار تماشا دارد

همه ی آرزویم یک سحر کرب و بلاست

شب جمعه حرم یار  تماشا دارد

مادری دست به پهلو پسری پاره گلو

گریه ها لحظه دیدار تماشا دارد

روضـه ی قحطی آب و لب عـطشان حسین

گـوشه ی صحن علمدار تماشا دارد

خاک ری را به بـهای سر آقا دادند

زین جهت گریه ی بسیار تماشا دارد

کـاش امسال شـود سال ظهـور دلبر

پـرچم خیمه ی دلـدار  تماشا دارد

(قاسم نعمتی)