امام غریبی که بر دل‌ها حکومت کرد
 

یکی از مصائب بزرگ
اهل بیت علیهم اسلام همزمان بودن و معاصر بودن آنها با خلفای ظالم و فاسق بنی امیه
و بنی عباس بود که از رساندن هیچ بدی و آسیبی به آنها کوتاهی نمی کردند و علی
الدوام برای آنها ایجاد مزاحمت می نمودند.
دشمنی بنی امیه دیرینه بود و به
صدر اسلام و به کینه های بدری و خیبری و حنینی باز می گشت، اما بنی عباس هم که به
ظاهر رابطه خویشاوندی با بنی هاشم داشتند و  در واقع شعبه ای از بنی هاشم محسوب می
شدند در دشمنی ورزیدن با ائمه علیهم السلام اگر از بنی امیه جلوتر نبودند، که
بودند، لکن چیزی در این دشمنی کم نداشتند، چرا که بنی امیه سه امام از ائمه علیهم
السلام را به شهادت رساندند اما بنی عباس هفت معصوم را به شهادت رساندند!
بنی امیه هیچ یک از معصومان را به حصر و زندان نبردند اما زندانی بودن
امام موسی بن جعفر و حصر امام هادی و امام عسکری علیهم السلام در نزد تمام مسلمانان
زبان زد می باشد.
اگر بنی امیه امام حسین علیه السلام را در کربلا به طرز
فجیعی به شهادت رساندند بنی عباس نیز حسین شهید فخ را در سرزمین فخ که سرزمینی بین
مکه و مدینه بود به شهادت رساندند تا جایی که از امام جواد علیه السلام نقل شده است
که فرموده اند: پس از فاجعه کربلا هیچ فاجعه ای برای ما بزرگتر از فاجعه فخ نبوده
است.

* حاکم دلها
یکی از دوران سخت بنی
عباس، دوران حضرت امام کاظم علیه السلام بوده است که معاصر هارون الرشید خلیفه خبیث
عباسی بوده است، خلیفه ای که دنبال نان و نام بود. هارون با آن همه قدرت و توسعه
منطقه حکومت که داشت احساس می کرد هنوز دلهای مردم با حضرت موسی بن جعفر
علیهماالسلام است و از این امر بسیار ناراحت بود. روزی آن حضرت را در کنار کعبه دید
و به او گفت: آیا تو همان کسی هستی که پنهانی از مردم برای خلافت خود بیعت می گیری؟!
امام در جواب فرمود:
من بر دل ها حکومت می کنم و تو بر تن ها وبدن ها!