ای درد بزرگ شب های من

کهنه ترین عاشق شیدای من

با توام ای عشق به من گوش کن

پلک نزن، چشم مبند گوش کن

عشق تو را با سکوت ساختم

از تو برای خود جنون ساختم

محض دلم قهر نکن نرو دورتر

بمب شوم، می ترکم چند قدم دورتر

از همه عشق برایم دمی درد ماند

چند قدم، چند نفس یاد ماند

حال مرا از مردم اینجا پرس

از شب و تنهایی اینجا پرس

از همان اول قصه سوختن

شمع و پروانه شدن سوختن

حال زار من از دست توست

آخر این جاده به بن بست توست

تو بگو، چه شد اینگونه بهم ریختم

اشک و خون را بهم آمیختم

عشق تو بودی که پس از من کسی

شک به این همه تنهایی من نکرد

عشق دگران دروغ است و بس

این همه غوغا کار شعر است و بس

شعر شد که من اینگونه دل باختم

یک شبه یک دل، نه صد دل باختم

دست کسی نیست تنهایی ام

شعله بزن بر شب تنهایی ام

عاشق اینگونه خود آزاری ام

مرده شب های دل آزاری ام

دیوانه شب های تنهایی ام

می شکنی، می شکنم تنهایی ام

از سرشب تا به سحر در کوچه ها

در به در روح تو در کوچه ها

این مرد خمیده در آیینه کیست

چه بد به حال خود گریست

مرگ تدریجی اگر زندگیست

عشق زمین گیر دگر درد چیست

طاقت این غم که هیچ نیست

گریه در پی باران که هیچ نیست

جز تو که دیوانه کسی نیستم

در پی دیدار کسی نیستم

محو تماشای کسی نیستم

دل خوش دست های کسی نیستم

آمده ام تا تو بسوزانی ام

با عطش عشق بسوزانی ام

خسته از اندازه ی غم ها

رهگذر یک مرد به این غم ها

آمده ام تا عشق بنوشانی ام

جرعه نابی از غمت بنوشانی ام

باز اگر این همه تنها شدم

آخر اگر آدم تنها شدم

آمده ام تا تو ببینی و بمیرانی ام

آمده ام زنده کنی باز بمیرانی ام

بهترین حادثه می دانمت

آرامش طوفانی خود دانمت

چشم ببند و مرا نیست کن

باز دوباره از خود آغاز کن

سال هاست منتظر باران شدم

سال هاست سنگ شدی، شیشه شدم

سال هاست می شکنی، خاک شدم

سال هاست از عشق تو آغاز شدم

از عشق تو سر به خیابان زدم

مهر سکوت بر لب و بر جان زدم

تهمت شاعر به جانم زدند

کنج همین خانه به دارم زدند

زنده بمان، زنده بکن یاد من

عشق تو را با سکوت ساختم

از تو برای خود جنون ساختم

محض دلم قهر نکن نرو دورتر

بمب شوم، می ترکم چند قدم دورتر