┘◄چشمت که به مانیتور می افتد

و انگشتانت که تند و تند کلید های کیبورد را می پیمایند،

خیلی وقت ها پشت شخصیت مجازی ات که پنهان می شوی،

حواست پرت می شود که یک نفر از رگ گردن به تو نزدیک تر است،

حتی وقتی که دلت را سپرده ای به پنجره های توی مانیتور...

راستی،

دنیای مجازی هم جزو  محضر خدا هست؟

عادت کردن به صحبت با نامحرم

-به حساب اعتماد به نفس، یا تجربه، یا اجبار کاری، یا هر چه که بگذاری-

اولین بدی اش این است

که سختی اش را حس نمی کنیم،

که سر هر کلمه مان ترمز بزنیم و درست سبک و سنگین کنیم،

اضطراب نداریم در گردنه جمله بندی هایمان،

به لب پرتگاه راه رفتن عادت میکنیم...

سر دوراهی کلیک کردن و نکردن

اندازه آدم ها معلوم میشود

...

گرم گرفتن،

شوخی کردن،

تحویل گرفتن،

بگو بخند کردن،

تیکه انداختن،

ابراز احساسات کردن؛

بالاخره دوستی ها در دنیای مجازی هم امتداد دارند دیگر؛

و آدم ها هستند و دوستی هایشان..

تو مطمئناً جلوی نامحرم اینگونه سخن نمی گویی،

امّا گاهی صدها نامحرم اینگونه سخن گفتن تو را می بینند...

یک وقت ها

سر دو راهی ها

باید به عاقبتت فکر کنی

...والعاقبه للـ ....

 یک موقع هایی حواست نیست

که می آیی

فقط

که ببینی

یک نفر آن هست یانه؟

یک نفر پست گذاشته یا نه؟

یک نفر جواب داده یا نه؟

حتی اگر کارت خیلی گیر کرده،

اگر میبینی داری کم کم خودت را توجیه میکنی،

اگر میبینی دلت بهانه های مختلف می تراشد،

حواست باشد

"خداوند راه نجات می نمایاند

برای کسی که تقوا پیشه کند"... ^{(طلاق:۳)}

+شاید معنی این پست رو بعضیا بفهمن و بعضیا هم نـه

من برای اون بعضیا نوشتم

هرچند.... بهتره هر دو بفهمن

هر دو  و هم من , هم تو...

موفق باشید در فضای مــ جـــ ــا زی ..