با کلی دوز و کلک از خانه فرار کردم و

رفتم پایگاه بسیج. گفتند

اول یک رژه در شهر می رویم و بعدش اعزام.

از ترس پدر و مادرم رژه نرفتم و

پشت یک عکس بزرگ از امام(ره) پنهان شدم.

موقع حرکت هم پرده ماشین را کشیدم تا

آنها متوجه من نشوند. بعداً که

از جبهه تماس گرفتم پدرم گفت:

خاک بر سرت!

برات آجیل و میوه آورده

بودیم که ببری جبهه

مفقود الاثر می برم

ماندن را زیر آن آتش شدید جایز ندانست. خمپاره و تیر و توپ بود که می آمد. وقتی دید چند ماشین دیگر هم فرمان چرخانده و پشت به دشمن، رو به میهم، تخته گاز می روند، دور زد و پا از روی پدال گاز برنداشت. آتش هر لحظه سنگین تر می شد. پشت سر ماشین های دیگر به دژبانی جاده رسید. دژبان رفت جلوی اولین ماشین و پرسید:«اخوی کجا ان شاءالله؟» راننده گفت:«شهید می برم!» راه باز شد و اولی فلنگ را بست. ماشین دوم جلو رفت و گفت:«مجروح دارم داداش!» راه باز شد و او هم رفت.

نوبت ماشین دوستمان شد که صحبت ها را شنیده بود و دنبال راه فراری بود و حسابی دستپاچه شده بود. دژبان پرسید:«کجا به امید خدا؟» راننده دنده چاق کرد و گفت:«مفقودالاثر می برم.» و گاز داد. لحظه ای بعد دژبان به خود آمد و زد زیر خنده.

ترب می خواهی؟

تعداد مجروحین بالا رفته بود. فرمانده از میان گرد و غبار انفجار ها دوید طرفم و گفت:«سریع بی سیم بزن عقب. بگو یک آمبولانس بفرستند مجروحین را ببرد!» شستی گوشی بی سیم را فشار دادم و برای اینکه عراقی ها نفهمند با کد شروع کردم حرف زدن. گفتم:«حیدر، حیدر، رشید.» چند لحظه بعد صدای کسی آمد:

- رشید بگوشم.

- رشیدجان حاجی گفت دلبر قرمز بفرستید!

- هه هه دلبر قرمز دیگه چیه؟

- شما کی هستید؟ پس رشید کجاست؟

- رشید چهار چرخش رفت هوا. من در خدمتم

- اخوی مگر برگه کد نداری؟

- برگه کد دیگر چیه؟ بگو ببینم چه می خواهی؟

- رشیدجان از همان ها که چرخ دارند!

- چه می گویی؟ درست حرف بزن ببینم چه می خواهی؟

- بابا از همان ها که سفیده.

- هه هه نکته ترب می خواهی.

- بی مزه! بابا از همان ها که رو سقفش یک چراغ قرمز داره.

- د لامصب زودتر بگو که آمبولانس می خواهی!

کارد می زدند خونم در نمی آمد! هر چی بد و بی راه بود به آدم پشت بی سیم گفتم.