امادلتنگی هایم به من جرات می دهدکه قلم برکاغذ برانم وعقده هایم

رادرسکوتی به وسعت فریادت بگشایم.

دلتنگی ازمردمی که به نام عدالت ستم دیدگان رابه صلابه میکشند وندای

 اناالحق انهاگوش عالم راکرمی کند

اقاجان چه بگویم ازدردهای این زمانه میدانم که شب های بی مهتاب

روزی به پایان می رسد  شاید همین روزهاوشایدهم زمانی که ازخاک

وجودم سبزه ای روییده وتوهنگام امدنت برآن قدم بگذاری

هرصبح ادینه ندبه خوان توهستم ودرتنهایی خویش به سرمیبرم ویقین 

میدانم که می ایی پس بیاومارا ازاین سرگردانی برهان.

صدای نفسهای ماهی را ازدرون تنگ بلورین می شنوم پرده

راکنارمیزنم نوری به درون سرک می کشد و دوباره چند قدمی نیلوفران

صبحگاهی سرهایشان را به ادای احترام سبزه وسرو خم کرده اند وباز

به خورشید می نگرند شایدطلوعی دیگر.

حس صدای قدم هایت درکوچه ای طولانی انتظارقلم رامالامال ازشوق

وسرورمیکندتجسم میکنم که دراستانه درایستاده ای ومشتاقانه ترنگاه

میکنم ومست غرورمیشوم دوستدارم از تارمزگانم پلی بسازم وتو از ان

بگذری وبه سرای من که مدتهاست درانتظارنشسته ام واردشوی...