برخی از افراد به دلایل مختلفی ازدواجشان را به تاخیر می اندازند.بعضی به دلیل داشتن  افکار منفی که قادر به دور کردن آنها از خود نیستند و مدام دچار تردید می شوند برخی هم  به لحاظِ مداخله کردنِ والدینشان،فاقدِ قدرت تصمیم گیری در امر انتخاب همسر آینده شان هستند، والدین به خصوص مادر به انگیزه خدمت،می خواهد برای فرزندش همسری دست و پا کنند که مطابق سلیقه و میل خودش باشد نه، پسرش. این مادر به ظاهر دلسوز در صدد است عروسش علاوه بر همسربودن،برای فرزندش مادری هم بکند!!!.تجربه نشان داده بدترین شیوه ای  که می تواند استقلال فکری و حق طبیعی یک انتخاب سرنوشت ساز  را  از فرزند سلب کندهمین دلسوزی های بی مورد است. مثل مادر آقا محسن.

 خِدمتِ سِربازیشه مُحسن آقا  

               کِرده بود تمُوم مِشنِگید همه جا(1)

نَنَه شَم مُگفت الـــــهی بمیره   

             حالا وقتشه که یَک زن بگــــــــیره

بابایَه گفت برو خواستگاری زود 

                     از تو قوما غَیره یَم نُبود نبُود

دوره افتاد نَنَگه به جنب و جوش  

                  خَنَه ی خاله و عمه و عموش

دخترار گیریفت هَمَر زیر نــــــظر 

                   زری و پری و شمسی و قمر

فاطمه و زُبیده،اکـــــــــرم و گلی

                  اقدس آغا،دختر ننه ی ُسلی

هیچکدوم از اونـــاره پسند نَکِِِرد 

              دست محسن ره بجایی بند نِکرد

آخرش بابایه گفت ببین عیال 

            میون او دخترای ،خوش خط و خال

یکیشا باب دل مُحِسنه نیس؟ 

         بکن هرجور شده کاره راست و ریس

گفت تو قوما که نِه زشتن و فضول 

                 دخترای همه شا، بهم دو پول

بابایَه دوید میون حرف و گفت 

         هی بَِهم مباف ایساختی حرف مفت

توی ای فامیل گنُده و بزرگ 

               صدتا دختر خوابیده زرنگ و گرگ

چه جوری پسَند دیدار تو نیست؟

                بابا نمره خواستگاری تو بیست

ننه گفت هرکدومِه عیبی دِرَن 

                هیچکدوم سنگ تموم نِمیذرن

یکیشا سِبزه و تند و پور نِمک 

            مگی تو روش در آورده خار خِسَک

او یکی چِشما دره مثل چراغ 

                 اما هرچی که بخی گنُده دماغ

دختره دائیش که مانده به خَنَه 

                    خوبه اما مثل یک دیب مِمَنه

دخترِ عموش ضعیف و زرد و زار 

                      یک زبونم دره نیش زهر مار

دختر،عمه شَم با او افاده هاش

                    کمی نا میزونه پایین و بالاش

مونِسم که همیشه تو غُرغُره

                       پوز بلنده،عین یک بُزُنُقره (2)

تا که یَک عروس خوبه نبینُم

                   به خیالت که مو آروم مشینُم

راهِ اِی کارا ره خوب خوب مِدَنم 

                  تو مخی بچَه مِه مو بسوزنم؟

صد تا کفشِه پَره کرد و هی دوید 

                       تا آخر به آرزوی خود رسید

یک عروسی ره پسندید و  گِرفت

                 منتها عروسه خِنگ بود و خِرفت

پور خور و کم کار و  وّراج و هَپو

                  بقچه بندیش عقب و شکم جلو

مُحسنم هی مِزنَه نق به، نَه َنش 

                           از خَنَه فراریه اور نِمِخَش

خود اویم ازی تحفه عاِصیَه

                  موش تو کاسِه آدمه وسواسیه

(1)مِشِنگید:شنگول بودن

(2) بُزُنقُره:جوجه تیغی

                                                     منبع:کتاب خنده و گوهر

                                                          شعر از مرحوم میر خدیوی