نت های خصوصی یک فرمانده دسته

شهيد جعفر خنكدار فرمانده دسته 2 از گروهان شهيد بهداشت جمعی گردان حمزه سيدالشهداء(لشکر ویژه ۲۵ کربلا)

امشب در خلوت چادر يا بهتر بگويم در خلوت سنگر در كنار بهترين عزيزانم نشسته ام و با معشوق خودم كه  
 

خدا باشد، خلوت كرده ام.

همين را بگويم كه خيلی دلم گرفته،

نمی دانم چه بنويسم، خدا می داند كه اين قلم خودش حركت می كند و بر دفتر می نويسد.

نمی دانم چه بنويسم همين قدر بگويم كه دلم  می خواهد گريه كنم.

دلم می خواهد داد بزنم.

دلم مي خواهد به دور  از عزيزانم، دوستانم و همسنگرانم گريه كنم.

دلم می خواهد برای بهترين يارم غلام فلاح نژاد گريه كنم.

خدايا ! عقده ها در دلم سنگينی می كند،

نمی دانم چرا وقتی به چهره های نورانی و معنوی برادرانی كه در كنارم نشسته اند نگاه می كنم، حال
 

ديگری به من دست می دهد.

نمي دانم چرا وقتی به خلوت گردان، به خلوت چادر نگاه می كنم، وقتی جای غلام ها و حسين ها را خالی

می بينم و می بينم كه عده قليلی فقط در داخل سنگرها هستند، دلم می خواهد بگويم: غلام جان كجايی؟

حسينی كجايی؟ بلباسی كجايی؟ شير سوار كجايی؟ محمد رضا مسرور كجايی؟ اصغر تركمان كجايی؟ ای
 

يار صديق امام حسين( ع)، حسين عزيزی كجايی؟ بياييد ما را با خود ببريد و ما را تنها نگذاريد.

بياييد و بنگريد كه چگونه دوستان، ما را در اين خلوت سنگرها تنها گذاشته اند.

بياييد و غريبی ما را ببينيد.

بياييد و بی وفايی ياران مان را ببينيد.

شما را جان زهرا ما را از اين دنيا به نزد خود بخوانيد.

ديگر بس است. دوری ديگر بس است . فراق ديگر بس است . شما را به خدا، ما را تنها نگذاريد.

خدايا ! مرگ ما را شهادت در راه خود قرار ده و ما را با دوستان مان و برادران مان محشور بگردان.