حضرت خدیجه(سلام‌الله‌علیها) یگانه بانوی اسلام است که به پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) ایمان آورد و در صدر اسلام زمانی که حضرت هیچ یار و مددکاری نداشت، از همه چیز خود برای پیش‌برد اسلام ناب محمدی و  دعوت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) گذشت و حتی لحظه‌ای از یاری ایشان فرو گذاری نکرد. ایشان از همان آغاز رسالت، بهترین مشوق و مونس پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله) بود و در سخت‌ترین شرایط همراه حضرت بود و با آن‌که از ثروت‌مند‌ترین و مرفه‌ترین زنان قریش بود، به مدت سه سال در شعب أبی طالب سخت‌ترین و شکننده‌ترین دوران را در کنار پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله) سپری کرد و در دوران عبادت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله) در غار حرا نیز همیشه مراقب آن حضرت بود و برای او غذا می‌فرستاد.[1]   

حضرت خدیجه در زندگی زناشویی به گونه‌ای بود که حتی نمی‌گذاشت، پیامبر کوچک‌ترین تمایلات خود را به زبان هم بیاورد و چنان آرامشی را در فضای خانه برقرار کرده بود که برخی از مورخان از آن با عنوان «کان یَسکُن اِلیها: نزد خدیجه آرامش می‌یافت» تعبیر کرده‌اند.[2]
نوع زندگی و نحوه ارتباط‌شان با پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) سرتاسر صفا و صمیمیت و عشق و دل‌دادگی بود، و همیشه نهایت محبت، عشق و علاقه خود را به آن حضرت نشان می‌داد.[3] وی در اوّلين ملاقات عاشقانه خود با رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌واله) علت علاقه خود را چنين بيان می‌كند:«من به تو علاقه‌مند شدم، زيرا با من خويشاوندی، در ميان قومت شريفی، در نزد قبيله‌ات به امانت‌داری مشهوری، دارای اخلاق نيك می‌باشی و راست‌گو هستی».[4]

متقابلاً پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) نیز به حضرت خدیجه احترام ویژه‌ای می‌گذاشت و آن‌چنان به ایشان وفادار بودند که حتی با آن که تعدد زوجات در آن زمان مرسوم بود، در زمان حیات آن بانو هیچ زن دیگری اختیار نکرد. ایشان از چنان جایگاهی والایی نزد حضرت برخوردار بودند که حتی بعد از وفات‌شان نیز همواره به یاد او بود.

علاقه شديد پيامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله)  به حضرت خديجه به حدی بود که اعتراض و حسد عايشه را به دنبال داشت. خود عایشه‌ می‌گوید:«هيچ وقت نبود که پيامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله) از خانه بيرون برود، مگر اين‌که خديجه را ياد می‌کرد و از او تعریف و تمجيد می‌کرد. يکی از همين روزها، غيرت زنانگی من گل کرد و گفتم: آيا با اين همه تعريف، غير از پير زن، چيز ديگری هم بود؟! خدا بهتر از او به تو داده است. پيامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) غضب‌ناک شد و موهای سرش سيخ شد و فرمود: به خدا نه، هرگز خداوند زنی بهتر از او به من نداده است. وقتی‌که مردم به من کفر می‌ورزيدند، او به من ايمان آورد. وقتي مردم من‌را تکذيب می‌کردند، او من‌را تصديق کرد. وقتي مردم به من بی‌توجه بودند و من‌را در محاصره اقتصادی قرار دادند، تمام اموالش را به من داد. خداوند نسل من‌را از خديجه قرار داد و خداوند از هيچ يک از ديگر زنان من، اولادي به من نداد. عايشه گفت: ناراحت شدم و با خودم گفتم ديگر از او بد نمی‌گويم».[5]

«ابن عباس» نقل می‌کند که پيامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) فرمود: «افضل زنان بهشت، خديجه و فاطمه زهرا(سلام‌الله‌عليها) و مريم بنت عمران و آسيه بنت مزاحم هستند».[6] حضرت در روایت دیگری فرمودند:« اگر بخواهى برجستگان از زنان عالم را انتخاب كنى، تو را اين چهار زن بس است: مريم دختر عمران، خديجه دختر خويلد، فاطمه دختر محمد(صلی‌الله‌علیه‌واله) آسيه همسر فرعون».[7]

وفات حضرت خدیجه و از دست دادن او به قدری بر رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌واله) گران و سخت آمد و موجبات غم و اندوه حضرت را فراهم آورد که رمضان سال دهم بعثت را سال «عام الحزن» یعنی سال غم و اندوه پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌واله) نام‌گذاری کردند.

________________________________________
پی‌نوشت
[1]. الاصابه، ج8، ص99.
[2]. همان، ج8،ص102.
[3].همان، ج8، ص99.
[4]. تفسير قرطبي ،ج 14 ،ص 164 .
[5]. الاستيعاب في معرفة الأصحاب ج4 ص1824. صحیح البخاری ج5 ص39.
[6]. المعجم الكبير ج11 ص336؛المستدرك على الصحيحين ج2 ص539 ؛صحيح ابن حبان ج15 ص470 ؛الاستيعاب في معرفة الأصحاب ج4 ص1821.
[7]. الدر المنثور ج 2 ص 23.