به نام خدا
عصر رسول خدا (صلی الله علیه واله) بود، حسن و حسين (علیهماالسلام) كودك بودند شخصي گناهي كرد و از شرم آن گناه ، مدتي مخفي شد و نزد رسول خدا (صلی الله علیه واله) نمي آمد تا اينكه آن شخص ، حسن و حسين (علیهماالسلام) را ديد، آن دو را بر دوش خود سوار كرد و با همان حال به حضور رسول خدا (صلی الله علیه واله) آمد و عرض كرد: من گنهكارم ، در پناه خدا، و با اين دو آقازاده به حضور شما آمده ام تا مرا ببخشيد
رسول خدا (صلی الله علیه واله) وقتي كه آن منظره را ديد، آنچنان خنديد كه دستش را بر دهانش گذاشت ، سپس به آن مرد گنهكار فرمود: برو جانم تو آزاد هستي
آنگاه به حسن و حسين فرمود: آن شخص در مورد عفو گناه خود، شما را شفيع قرار داد، در اين هنگام آيه 64 سوره نساء نازل شد: ... ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوك فاستغفروالله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما: و اگر گنهكاران كه بر اثر گناه به خود ستم كردند، به نزد تو (اي پيامبر) مي آمدند و از خدا طلب آمرزش مي كردند و پيامبر هم براي آن ها استغفار مي كرد، خدا را توبه پذير و مهربان مي يافتند.