آنچه پیش رو دارید کرامتی است از شهید بایکی اهل بابل:

بعد از عمليات «مطلع الفجر» که در منطقه گيلان غرب انجام گرفت، پيكر چند تن از شهدا در منطقه جا ماند و تخليه اجساد شهدا به دليل آتش دشمن ممكن نبود. بچه ها پرندگانی را که قصد نشستن بر جنازه هاى شهدا را داشتند با تير مى زدند تا پيكر شهدا را نخورند.
جنازه مطهر یك شهيد که بعد معلوم شد اهل بابل است، درست جلوى سنگر دیده بانی عراقى ها، روبروى ما افتاده بود. بچه هاى واحد اطلاعات خيلى تلاش کردند او را به عقب بياورند، اما چون جنازه درست زیر سنگر دیده بانی عراقى ها بود این کار به سادگى ممكن نبود و مخاطرات زیادى داشت.

شهيد ولى بيك ناصرى که سرگرد ارتش و خدمه تانك بود هر روز صبح ده بيست گلوله تانك به سمت آن سنگر دیده بانی که از بتون آرمه بود شليك مى کرد تا شاید بتواند آن را از بين ببرد، اما آن سنگر منهدم نمى شد.

سرانجام در همان روزى که به شهادت رسيد توانست آن سنگر را بزند و منهدم کند. در یكى از این روزها که شهيد ناصرى با تانك شروع به زدن آن سنگر کرد، بچه هاى اطلاعات ساعت سه بعد از ظهر خود را به زیر سنگر دیده بانی دشمن رساندند و چون احتمال مى دادند پيكر شهيد تله شده و عراقى ها در اطراف آن مين گذاشته باشند، یك طناب به پاى شهيد بستند و آن را به عقب کشیدند.

وقتى پيكر شهيد به عقب آمد با اینكه حدود یك ماه از شهادتش مى گذشت با کمال تعجب مشاهده کردیم جسد کاملاً سالم است. پيكر مطهر شهيد نه سیاه شده بود و نه عفونت پيدا کرده بود و به غير از جاى اصابت گلوله ها هيچ اثر دیگرى در آن دیده نمى شد.