سلام بر محرم ، که از کودکی تا کنون یادش با ماست .

سلام بر حسین(ع) از دل تاریکی های شب های عاشورای کودکی مان تاکنون  .

سلام  بر غربت و قرابت حسین(ع) از مدینه تا کربلا.

سلام بر حال و هوای محرم که با همه فرق می کند.

سلام بر شه مظلوم عالم.

سلام بر دل های شوریده از عشق حسین(ع).

سلام بر نواهای دل انگیز یا حسین(ع).

سلام بر سینه های سوخته از عشق حسین(ع).

سلام بر لبِ تشنه ی حسین(ع)،

که  تشنه ی لبیک بود.

سلام بر شبی که حسین(ع) وداع کرد با آن هایی که مرگ را واهمه داشتند.

سلام بر عزاداران حسین(ع)که راه او، هم عزادار می خواهد و هم پیرو.

و ما عزای حسین (ع) را برای لبیک به ندای «هل من ناصر ینصُرُنی» ابا عبدالله است که برپا می کنیم.

یا حسین (ع)

جوشش خون توست که در نینوا شیعیانت را به خروش می آورد.

مرگ سرخ تو آینده ی سیاه بشریّت را، عاشقانت را، شیعیانت را سفید کرد.

تو زاده ی عشقی،

و خوب هم هنر خوب زیستن را و خوب مردن را به عاشقانت آموختی.

رستگاری دو عالم را در عشق به تو یافتیم و این عشق ما را از تن دادن به هر ذلتی دور می دارد.

..................
 

محرم فرصتی است از عشق او سیراب شویم .

و تو هر سال که محرم می شود، زنده می شوی تا همان فریاد را سر دهی که آیا کسی هست مرا یاری کند؟

و آنگاه که ظهر عاشورا می رسد نظاره می کنی که لبیک گویانت کم شده اند یا زیاد؟!

و باز شهید می شوی تا دل خون تو، دل های جا مانده از قافله را بسوزاند،

.................

شیعه ی حسین(ع) بودن را اگر می خواهیم، باید آن گونه زندگی کردن و این گونه مرگ را برگزینیم.

به این آگاهی که رسیدیم همه ی روزها عاشورا ست و همه ی زمین ها کربلاست.

حسینی زیستن،

و حسینی به دیدار معبود و معشوق شتافتن، راهش همین است.

 حسین همیشه تاریخ را سیراب کرد.

این سیراب شدن از برای همه نیست بلکه:
"عشق "  می خواهد  و  لبیک